Δ’

Ή θάλασσα- πώς έγινε έτσι, ή θάλασσα; / ”Αργησα χρόνια στά βουνά- / μέ τύφλωσαν οί πυγολαμπίδες. / Τώρα σέ τοϋτο τ’ άκρογιάλι περιμένω / ν’ άράξει ένας άνθρωπος / ένα ύπόλειμμα, μιά σχεδία. // Μά μπορεί νά κακοφορμίσει ή θάλασσα; / "Ενα δελφίνι την έσκισε μιά φορά / κι άκόμη μιά φορά / ή άκρη του φτερού ένός γλάρου. // Κι όμως ήταν γλυκό τό κύμα / όπου έπεφτα παιδί καί κολυμποΰσα / κι άκόμη σάν ήμουν παλικάρι / καθώς έψαχνα σχήματα στά βότσαλα, / γυρεύοντας ρυθμούς, / μου μίλησε ό Θαλασσινός Γέρος: / «Έγώ είμαι ο τόπος σου- / ίσως νά μήν είμαι κανείς / άλλά μπορώ νά γίνω αύτό πού θέλεις».