ΚΒ’

Γιατί περάσαν τόσα καί τόσα μπροστά στά μάτια μας / πού καί τά μάτια μας δέν είδαν τίποτε, μά παραπέρα / καί πίσω ή μνήμη σάν τό άσπρο πανί μιά νύχτα σέ μιά μάντρα / πού είδαμε οράματα παράξενα, περισσότερο κι άπό σένα, / νά περνούν καί νά χάνουνται μέσα στο άκίνητο φύλλωμα μιας πιπεριάς- // γιατί γνωρίσαμε τόσο πολύ τούτη τή μοίρα μας / στριφογυρίζοντας μέσα σέ σπασμένες πέτρες, τρεις ή εξι χιλιάδες χρόνια / ψάχνοντας σέ οικοδομές γκρεμισμένες πού θά ήταν ίσως τό δικό μας σπίτι / προσπαθώντας νά θυμηθοΰμε χρονολογίες καί ήρωικές πράξεις- / θά μπορέσουμε; // γιατί δεθήκαμε καί σκορπιστήκαμε / καί παλέψαμε μέ δυσκολίες άνύπαρχτες όπως λέγαν, / χαμένοι, ξαναβρίσκοντας ένα δρόμο γεμάτο τυφλά συντάγ- ματα, / βουλιάζοντας μέσα σέ βάλτους καί μέσα στή λίμνη τοΰ Μαραθώνα, / θά μπορέσουμε νά πεθάνουμε κανονικά;