Ενας γεροντας στην ακροποταμια

Στον Νάνη Παναγιωτόπουλο

Κι, δμως πρέπει, νά λογαριάσουμε πώς προχωρούμε. / Να αισθάνεσαι δέ φτάνει μήτε νά σκέπτεσαι μήτε νά κινείσαι / μήτε νά κινδυνεύει τό σώμα σου στήν παλιά πολεμίστρα, / δταν τό λάδι ζεματιστό και τό λιωμένο μολύβι αύλακώνουνε τά τειχιά. // Κι δμως πρέπει νά λογαριάσουμε κατά που προχωρούμε, / οχι καθώς ό πόνος μας τό θέλει καί τά πεινασμένα παιδιά μας / καί τό χάσμα της πρόσκλησης τών συντρόφων άπό τον άντίπερα γιαλό- / μήτε καθώς τό ψιθυρίζει τό μελανιασμένο φώς στο πρόχειρο νοσοκομείο, / τό φαρμακευτικό λαμπύρισμα στο προσκέφαλο τοϋ παλικαριοΰ πού χειρουργήθηκε τό μεσημέρι- / άλλά μέ κάποιον άλλο τρόπο, μπορεί νά θέλω νά πώ καθώς / τό μακρύ ποτάμι πού βγαίνει άπό τις μεγάλες λίμνες τις κλειστές βαθιά στην Αφρική / καί ήτανε κάποτε θεός κι έπειτα γένηκε δρόμος καί δωρητής καί δικαστής καί δέλτα- / πού δεν είναι ποτές του τό ίδιο, κατά πού δίδασκαν οί παλαιοί γραμματισμένοι, / κι ωστόσο μένει πάντα τό ίδιο σώμα, τό ίδιο στρώμα, καί τό ίδιο Σημείο, / ό ίδιος προσανατολισμός. // Δε θέλω τίποτε άλλο παρά νά μιλήσω άπλά, νά μου δοθεί ετούτη ή χάρη. / Γιατί καί τό τραγούδι τό φορτώσαμε μέ τόσες μουσικές πού σιγά-σιγά βουλιάζει / καί την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ πού φαγώθηκε από τά μαλάματα τό πρόσωπό της / κι είναι καιρός νά ποϋμε τά λιγοστά μας λόγια γιατί ή ψυχή μας αύριο κάνει πανιά. // Άν είναι άνθρώπινος ό πόνος δέν είμαστε άνθρωποι μόνο για νά πονούμε / γι’ αύτό συλλογίζομαι τόσο πολύ, τούτες τις μέρες, τό μεγάλο ποτάμι / αύτό τό νόημα πού προχωρεί άνάμεσα σέ βότανα καί σε χόρτα / καί ζωντανά πού βόσκουν καί ξεδιψούν κι άνθρώπους πού σπέρνουν καί πού θερίζουν / καί σέ μεγάλους τάφους άκόμη καί μικρές κατοικίες των νεκρών. / Αύτό τό ρέμα πού τραβάει τό δρόμο του καί πού δέν είναι τόσο διαφορετικό από τό αίμα τών ανθρώπων / κι άπό τά μάτια τών άνθρώπων όταν κοιτάζουν ίσια-πέρα χωρίς τό φόβο μες στην καρδιά τους, / χωρίς την καθημερινή τρεμούλα γιά τά μικροπράματα ή έστω καί γιά τά μεγάλα- / δταν κοιτάζουν ίσια-πέρα καθώς ό στρατοκόπος πού συνήθισε ν’ άναμετρα τό δρόμο του μέ τ’ άστρα, / οχι όπως έμεΐς, τήν άλλη μέρα, κοιτάζοντας τό κλειστό περιβόλι στο κοιμισμένο άράπικο σπίτι, / πίσω άπό τά καφασωτά, τό δροσερό περιβολάκι ν’ άλλάζει σχήμα, νά μεγαλώνει καί νά μικραίνει- / άλλάζοντας καθώς κοιτάζαμε, κι έμεΐς, τό σχήμα τοΰ πόθου μας καί τής καρδιας μας, / στή στάλα τοΰ μεσημεριοΰ, έμεΐς τό υπομονετικό ζυμάρι ένός κόσμου πού μας διώχνει καί πού μας πλάθει, / πιασμένοι στά πλουμισμένα δίχτυα μιας ζωής πού ήτανε σωστή κι έγινε σκόνη καί βούλιαξε μέσα στήν άμμο / άφήνοντας πίσω της μονάχα έκεΐνο τό άπροσδιόριστο λίκνισμα πού μας ζάλισε μιας άψηλής φοινικιάς.