Μνημη, Α’

καί ή θάλασσα ουκ ’έστιν ’έτι

Κι εγώ στά χέρια μου μόνο μ’ ένα καλάμι- / ήταν έρημη ή νύχτα το φεγγάρι στή χάση / και μύριζε το χώμα άπό τήν τελευταία βροχή. / Ψιθύρισα- «Ή μνήμη όπου και νά τήν αγγίξεις πονεΐ, / ό ούρανός είναι λίγος, θάλασσα πιά δέν υπάρχει, / ό,τι σκοτώνουν τή μέρα τ’ άδειάζουν μέ κάρα πίσω άπ’ τή ράχη». // Τά δάχτυλά μου παίζανε ξεχασμένα μ’ αύτή τή φλογέρα / πού μοΰ χάρισε ένας γέροντας βοσκός έπειδή τοΰ είπα καλησπέρα- / οΐ άλλοι ξέγραψαν κάθε χαιρετισμό- / ξυπνοΰν, ξυρίζουνται, κι άρχίζουν μεροκάματο τό σκοτωμό, / όπως κλαδεύεις ή χειρουργεΐς, μεθοδικά, χωρίς πάθος- / 6 πόνος νεκρός σάν τον Πάτροκλο καί κανείς δέν κάνει λάθος. // Συλλογίστηκα νά φυσήξω ένα σκοπό κι έπειτα ντράπηκα τον άλλο κόσμο / αυτόν πού μέ βλέπει πέρ’ άπ’ τή νύχτα μές άπ’ τό φώς μου / πού υφαίνουν τά κορμιά ζωντανά, οί καρδιές γυμνές / κι ή άγάπη πού άνήκει καί στις Σεμνές / καθώς καί στον άνθρωπο καί στην πέτρα καί στο νερό καί στο χορτάρι / καί στο ζώο πού κοιτάει κατάματα τδ θάνατο πού έρχεται νά τδ πάρει. // Έτσι προχώρεσα στο σκοτεινδ μονοπάτι / κι έστριψα στδ περβόλι μου κι έσκαψα κι έθαψα τδ καλάμι / καί πάλι ψιθύρισα- «Θά γίνει ή άνάσταση μιάν αύγη, / πώς λάμπουν την άνοιξη τά δέντρα θά ροδαμίσει τοϋ ορθρου ή μαρμαρυγή, / θά ξαναγίνει τδ πέλαγο καί πάλι τδ κύμα θά τινάξει την Άφροδίτη- / είμαστε δ σπόρος πού πεθαίνει». Καί μπήκα στ’ αδειανό μου τδ σπίτι.