ΙΣΤ’

Στη σφενδόνη, πάλι στη σφενδόνη, στη σφενδόνη, / πόσοι γύροι, πόσοι αίμάτινοι κύκλοι, πόσες μαύρες / σειρές· οί άνθρωποι πού μέ κοιτάζουν, / πού μέ κοιτάζαν δταν πάνω στο άρμα / σήκωσα τό χέρι λαμπρός, κι άλάλαξαν. // Οί άφροί των άλογων μέ χτυπουν, τ’ άλογα πότε θ’ άποστάσουν; / Τρίζει ό άξονας, πυρώνει ό άξονας, πότε ό άξονας θ’ άνάψει; / Πότε θά σπάσουν τά λουριά, πότε τά πέταλα / θά πατήσουν μ’ δλο τό πλάτος πάνω στο χώμα / πάνω στο μαλακό χορτάρι, μέσα στις παπαρούνες δπου / τήν άνοιξη μάζεψες μιά μαργαρίτα. / "Ηταν ώραΐα τά μάτια σου μά δέν ήξερες που νά κοιτάξεις / δέν ήξερα που νά κοιτάξω μήτε κι εγώ, χωρίς πατρίδα / εγώ πού μάχομαι έδώ-πέρα, πόσοι γύροι; / καί νιώθω τά γόνατα νά λυγίζουν πάνω στον άξονα / πάνω στις ρόδες πάνω στον άγριο στίβο, / τά γόνατα λυγίζουν εύκολα σάν τό θέλουν οί θεοί, / κανείς δέν μπορεί νά ξεφύγει, τί νά τήν κάνεις τή δύναμη, δέν μπορείς / νά ξεφύγεις τή θάλασσα πού σέ λίκνισε καί πού γυρεύεις / τούτη τήν ώρα της άμάχης, μέσα στήν άλογίσια ανάσα, / μέ τά καλάμια πού τραγουδούσαν τό φθινόπωρο σέ τρόπο λυδικό, / τη θάλασσα πού δέν μπορείς νά βρεις οσο κι αν τρέχεις / δσο κι αν γυρίζεις μπροστά στις μαύρες Εύμενίδες πού βαριούνται, / χωρίς συχώρεση.