Πανω ς’ εναν ξενο στιχο

Εύτυχισμένος πού έκανε το ταξίδι τοΰ Όδυσσέα. / Εύτυχισμένος αν στο ξεκίνημα, ένιωθε γερή τήν αρματωσιά μιας άγάπης, απλωμένη μέσα στο κορμί του, σάν τις φλέβες δπου βουίζει το αίμα. // Μιας άγάπης μέ άκατέλυτο ρυθμό, άκατανίκητης σάν τή μουσική καί παντοτινής / γιατί γεννήθηκε δταν γεννηθήκαμε και σάν πεθαίνουμε, αν πεθαίνει, δέν το ξέρουμε ούτε εμείς ούτε άλλος κανείς. // Παρακαλώ τό θεό νά μέ συντρέξει νά πώ, σέ μιά στιγμή μεγάλης εύδαιμονίας, ποιά είναι αύτή ή άγάπη' / κάθομαι κάποτε τριγυρισμένος άπό τήν ξενιτιά, κι άκούω τό μακρινό βούισμά της, σάν τον άχό τής θάλασσας πού έσμιξε μέ τό άνεξήγητο δρολάπι. // Καί παρουσιάζεται μπροστά μου, πάλι καί πάλι, τό φάντασμα τοΰ Όδυσσέα, μέ μάτια κοκκινισμένα άπό τοΰ κυμάτου τήν άρμύρα / κι άπό τό μεστωμένο πόθο νά ξαναδεΐ τον καπνό πού βγαίνει άπό τή ζεστασιά τοΰ σπιτιοΰ του καί τό σκυλί του πού γέρασε προσμένοντας στή θύρα. // Στέκεται, μεγάλος, ψιθυρίζοντας άνάμεσα στ’ ασπρισμένα του γένια, λόγια της γλώσσας μας, δπως τη μιλούσαν πριν τρεις χιλιάδες χρόνια. / Απλώνει μιά παλάμη ροζιασμένη άπό τά σκοινιά καί τό δοιάκι, μέ δέρμα δουλεμένο άπό τό ξεροβόρι άπό την κάψα κι άπό τά χρόνια. // Θά ’λεγες πώς θέλει νά διώξει τον υπεράνθρωπο Κύκλωπα πού βλέπει μ’ ένα μάτι, τις Σειρήνες πού σάν τις άκούσεις ξεχνάς, τή Σκύλλα καί τή Χάρυβδη άπ’ άνάμεσό μας· / τόσα περίπλοκα τέρατα, πού δε μας άφήνουν νά στοχαστούμε πώς ήταν κι αύτός ενας άνθρωπος πού πάλεψε μέσα στον κόσμο, μέ τήν ψυχή καί μέ τό σώμα. // Είναι ό μεγάλος ’Οδυσσέας’ εκείνος πού είπε νά γίνει τό ξύλινο άλογο καί οί Αχαιοί κερδίσανε τήν Τροία. / Φαντάζομαι πώς έρχεται νά μ’ άρμηνέψει πώς νά φτιάξω κι εγώ ένα ξύλινο άλογο γιά νά κερδίσω τή δική μου Τροία. // Γιατί μιλά ταπεινά καί μέ γαλήνη, χωρίς προσπάθεια, λές μέ γνωρίζει σάν πατέρας / είτε σάν κάτι γέρους θαλασσινούς, πού ακουμπισμένοι στά δίχτυα τους, τήν ώρα πού χειμώνιαζε καί θύμωνε ό άγέρας, // μου λέγανε, στά παιδικά μου χρόνια, τό τραγούδι τοΰ Έρωτόκριτου, μέ τά δάκρυα στά μάτια- / τότες πού τρόμαζα μέσα στον ύπνο μου άκούγόντας τήν άντίδικη μοίρα τής Αρετής νά κατεβαίνει τά μαρμαρένια σκαλοπάτια. // Μου λέει τό δύσκολο πόνο νά νιώθεις τά πανιά του καραβιού σου φουσκωμένα άπό τή θύμηση καί τήν ψυχή σου νά γίνεται τιμόνι. / Καί νά ’σαι μόνος, σκοτεινός μέσα στή νύχτα καί άκυβέρνητος σάν τ’άχερο στ’ άλώνι. // Τήν πίκρα νά βλέπεις τούς συντρόφους σου καταποντισμένους μέσα στά στοιχεία, σκορπισμένους: εναν-εναν. / Καί πόσο παράξενα άντρειεύεσαι μιλώντας μέ τούς πεθαμένους, δταν δε φτάνουν πιά οί ζωντανοί πού σου άπομέναν. // Μιλα... βλέπω άκόμη τά χέρια του πού ξέραν νά δοκιμάσουν αν ήταν καλά σκαλισμένη στήν πλώρη ή γοργόνα / νά μου χαρίζουν τήν άκύμαντη γαλάζια θάλασσα μέσα στήν καρδιά τοΰ χειμώνα.