Δ’. Αργοναυτεσ

Καί ψυχή / εί μέλλει γνώσεσθαι αύτήν / εις ψυχήν / αύτη βλεπτέον: / τον ξένο καί τον εχθρό τον είδαμε στον καθρέφτη. // ’Ήτανε καλά παιδιά οί σύντροφοι, δε φωνάζαν / ούτε άπό τον κάματο ούτε άπό τή δίψα ούτε άπό τήν παγωνιά, / είχανε τό φέρσιμο των δέντρων καί των κυμάτων / πού δέχουνται τον άνεμο καί τή βροχή / δέχουνται τή νύχτα καί τον ήλιο / χωρίς ν’ αλλάζουν μέσα στήν άλλαγή. / ’Ήτανε καλά παιδιά, μέρες ολόκληρες / ίδρωναν στο κουπί μέ χαμηλωμένα μάτια / άνασαίνοντας μέ ρυθμό / καί τό αίμα τους κοκκίνιζε ενα δέρμα υποταγμένο. / Κάποτε τραγούδησαν, μέ χαμηλωμένα μάτια / δταν περάσαμε τό ερημόνησο μέ τις άραποσυκιές / κατά τή δύση, πέρα άπό τον κάβο των σκύλων / πού γαβγίζουν. / Εί μέλλει γνώσεσθαι αύτήν, έλεγαν / εις ψυχήν βλεπτέον, έλεγαν / καί τά κουπιά χτυποΰσαν τό χρυσάφι του πελάγου / μέσα στο ήλιόγερμα. / Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα / πού φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους καί φώκιες. / Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε μέ όλολυγμούς / κλαίγανε τά χαμένα τους παιδιά / κι άλλες άγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο / καί δόξες βυθισμένες στά βάθη της Άσίας. / Αράξαμε σ’ ακρογιαλιές γεμάτες άρώματα νυχτερινά / μέ κελαηδίσματα πουλιών, νερά πού άφήνανε στά χέρια / τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας. / Μά δέν τελειώναν τά ταξίδια. / Οί ψυχές τους έγιναν ένα μέ τά κουπιά καί τούς σκαρμούς / μέ τό σοβαρό πρόσωπο της πλώρης / μέ τ’ αύλάκι του τιμονιού / μέ τό νερό πού έσπαζε τή μορφή τους. / Οί σύντροφοι τέλειωσαν μέ τή σειρά, / μέ χαμηλωμένα μάτια. Τά κουπιά τους / δείχνουν τό μέρος πού κοιμούνται στ’ άκρογιάλι. // Κανείς δέν τούς θυμαται. Δικαιοσύνη.