Η’

Μά τί γυρεύουν οί ψυχές μας ταξιδεύοντας / πάνω σε καταστρώματα κατελυμένων καραβιών / στριμωγμένες μέ γυναίκες κίτρινες καί μωρά πού κλαΐνε / χωρίς νά μπορούν νά ξεχαστοΰν ούτε μέ τά χελιδονόψαρα / ούτε μέ τ’ άστρα πού δηλώνουν στην άκρη τά κατάρτια. / Τριμμένες άπό τούς δίσκους τών φωνογράφων / δεμένες άθελα μ’ άνύπαρχτα προσκυνήματα / μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις άπό ξένες γλώσσες. // Μά τί γυρεύουν οί ψυχές μας ταξιδεύοντας / πάνω στά σαπισμένα θαλάσσια ξύλα / άπό λιμάνι σέ λιμάνι; // Μετακινώντας τσακισμένες πέτρες, άνασαίνοντας / τή δροσιά του πεύκου πιο δύσκολα κάθε μέρα, / κολυμπώντας στά νερά τούτης τής θάλασσας / κι έκείνης τής θάλασσας, / χωρίς άφή / χωρίς ανθρώπους / μέσα σέ μιά πατρίδα πού δέν είναι πιά δική μας / ούτε δική σας. // Τό ξέραμε πώς ήταν ώραΐα τά νησιά / κάπου έδώ τριγύρω πού ψηλαφούμε / λίγο πιο χαμηλά ή λίγο πιο ψηλά / ένα ελάχιστο διάστημα.