Λεωφορος συγγρου, 1930

Στον Γιώργο Θεοτοκα πού την άνακάλυψε

"Οταν σέ νικήσει / το χαμόγελο πού ανασαίνει πλάι σου, πάει νά σκύψει και δε συγκατανεύει // δταν ή ζάλη πού σου άπόμεινε αρμενίζοντας στά βιβλία ξεκολλήσει άπό τό μυαλό σου στις πιπεριές δεξιά κι αριστερά // δταν άφήσεις τό πετρωμένο καράβι πού ταξιδεύει προς τό βυθό μ’ άρμενα συντριμμένα / τήν καμάρα μέ τά χρυσαφικά της / τις κολόνες μέ τήν έννοια τους πού τις στενεύει // δταν άφήσεις τά κορμιά τά πελεκημένα επίτηδες γιά νά μετρούν καί γιά νά θησαυρίζουν, / τήν ψυχή πού δέν εξισώνεται, δ,τι καί νά κάνεις, μέ τήν ψυχή σου / τό χέρι τοΰ φόρου / τό γυναικείο εκείνο προσωπάκι στο λίκνο πού λάμπει στον ήλιο // δταν άφήσεις τήν καρδιά σου καί τή σκέψη σου νά γίνουν ενα / μέ τό μαυριδερό ποτάμι πού τεντώνει ξυλιάζει και // Σπάσε τό νήμα τής Αριάδνης καί νά! / Τό γαλάζιο κορμί τής γοργόνας.