Poesia kaiera
X
Gure herria itxia da, oro da mendi
gau eta egun sabaitzat zeru baxua dutenak.
Ez daukagu ibairik ez daukagu putzurik ez daukagu iturririk
uharka bakan batzuk baino ez, hutsik horiek ere, durundi egiten dutenak eta ohoratzen ditugunak.
Gelditutako oihartzun hutsa, gure bakardadearen pareko
gure maitasunaren pareko, gure gorputzen pareko.
Bitxia iruditzen zaigu inoiz
gure etxeak gure txabolak eta gure artegiak eraiki ahal izatea.
Eta gure ezkontzak, koroa freskoak eta atzamarrak
enigma ulergaitz bilakatzen dira gure arimarentzat.
Nola jaio ziren nola koskortu gure umeak?
Gure herria itxia da. Sinplegade
ilun biek ixten dute. Portuetara
arnasa hartzera jaisten garen igandeetan
ilunabarrean argitzen ikusten ditugu
inoiz amaitu ez ziren bidaien ohol hautsiak
dagoeneko nola maitatu ez dakiten gorputzak.
Γ
'Ο τόπος μας είναι κλειστός, δλο βουνά / πού έχουν σκεπή τό χαμηλό ούρανό μέρα καί νύχτα. / Δέν έχουμε ποτάμια δέν έχουμε πηγάδια δέν έχουμε πηγές, / μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αύτές, πού ήχοΰν καί πού τις προσκυνοϋμε. / Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος μέ τή μοναξιά μας / ίδιος μέ τήν άγάπη μας, ίδιος μέ τά σώματά μας. / Μάς φαίνεται παράξενο πού κάποτε μπορέσαμε νά χτίσουμε / τά σπίτια τά καλύβια καί τις στάνες μας. / Κι οί γάμοι μας, τά δροσερά στεφάνια καί τά δάχτυλα / γίνουνται αινίγματα άνεξήγητα γιά τήν ψυχή μας. / Πώς γεννηθήκαν, πώς δυναμώσανε τά παιδιά μας; // Ό τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν / οί δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στά λιμάνια / τήν Κυριακή σάν κατεβοΰμε ν’ άνασάνουμε / βλέπουμε νά φωτίζουνται στο ήλιόγερμα / σπασμένα ξύλα άπό ταξίδια πού δέν τελείωσαν / σώματα πού δέν ξέρουν πιά πώς ν’ άγαπήσουν.