Poesia kaiera
I
Patuaren arrosa, gu zauritzekotan zenbiltzan
baina okertu egiten zinen askatzear dagoen sekretua bezalaxe
eta ederra zen guri ematea onartu zenuen agindua
eta zure irribarrea pronto dagoen ezpata baten parekoa zen.
Zure zirkuluaren igoerak sorkuntza berpizten zuen
zure arantzatik sortzen zen bidearen burutazioa
gure bulkada biluzik eguntzen zen zu edukitzearren
mundua erraza zen: taupada soil bat.
Α’
Ρόδο της μοίρας, γύρευες νά βρεις νά μας πληγώσεις / μά εσκυβες σαν τό μυστικό πού πάει, νά λυτρωθεί / κι ήταν ωραίο το πρόσταγμα πού δέχτηκες νά δώσεις / χι ήταν τό χαμογέλιο σου σάν έτοιμο σπαθί. // Του κύκλου σου τό άνέβασμα ζωντάνευε τη χτίση / από τ’ αγκάθι σου εφευγε του δρόμου ό στοχασμός / ή ορμή μας γλυκοχάραζε γυμνή νά σ’ άποχτήσει / ό κόσμος ήταν εύκολος* ένας απλός παλμός.