Κ’. [Ανδρομεδα]

Στο στήθος μου ή πληγή ανοίγει πάλι / δταν χαμηλώνουν τ’ άστρα καί συγγενεύουν μέ το κορμί μου / δταν πέφτει σιγή κάτω άπό τά πέλματα των άνθρώπων. // Αύτές οί πέτρες πού βουλιάζουν μέσα στά χρόνια ως που θά μέ παρασύρουν; / Τή θάλασσα τή θάλασσα, ποιος θά μπορέσει νά τήν εξαντλήσει; / Βλέπω τά χέρια κάθε αύγή νά γνέφουν στο γύπα καί στο γεράκι / δεμένη πάνω στο βράχο πού εγινε μέ τον πόνο δικός μου, / βλέπω τά δέντρα πού άνασαίνουν τή μαύρη γαλήνη των πεθαμένων / κι έπειτα τά χαμόγελα, πού δέν προχωρούν, των άγαλμάτων.