Η αποφαση της λησμονιας

Ποιος θά μάς λογαριάσει τήν απόφαση τής λησμονιας Γ. Σ.

Στάσου διαβάτη μπροστά στην ήσυχη λίμνη· / ή σγουρή θάλασσα καί τά βασανισμένα καράβια / οί δρόμοι πού τυλίγαν βουνά καί γεννούσαν άστρα / δλα τελειώνουν έδώ στήν πλατιά επιφάνεια. // Τώρα μπορείς νά κοιτάξεις μέ γαλήνη τούς κύκνους / δές τους, είναι κάτασπροι σάν τον ύπνο τής νύχτας / χωρίς νά γγίξουν πουθενά γλιστρούν σ’ ένα λιγνό λεπίδι / πού τούς ύψώνει έλάχιστα πάνω άπό τά νερά. // Σοΰ μοιάζουν ξένε, τά ήσυχα φτερά καί τά καταλαβαίνεις / ενώ σέ κοιτάζουν μαρμαρωμένα τά μάτια τών λιονταριών / καί τό φύλλο τοΰ δέντρου μένει άγραφο στά έπουράνια / καί τό κοντύλι τρύπησε τον τοίχο τής φυλακής. // Κι δμως δέν ήταν άλλα τά πουλιά πού σφάξαν τις χωριατοπουλες / τό αίμα κοκκίνιζε τό γάλα πάνω στις πλάκες τοΰ δρόμου / καί τ’ άλογά τους άθόρυβα σάν τό λιωμένο μολύβι / ρίχναν άδιάβαστα σχήματα μέσα στις γοϋρνες. // Κι έσφιγγε ή νύχτα ολοένα τον κυρτό λαιμό τους / πού δέν τραγουδούσε γιατί δέν ήταν τρόπος νά πεθάνει / άλλα χτυποϋσε θερίζοντας τά κόκαλα των ανθρώπων / τυφλά. Καί δρόσιζαν τά φτερά τους τή φρίκη. // Κι. αύτά πού γίνονταν είχαν τήν ίδια γαλήνη μέ τούτα πού βλέπεις / είχαν τήν ίδια γαλήνη γιατί δέν περίσσευε ψυχή νά συλλογιστούμε / έκτος άπ’ τή δύναμη νά χαράξουμε λίγα σημάδια στις πέτρες / πού άγγιξαν τώρα πιά τό βυθό κάτω άπ’ τή μνήμη. // Μαζί τους κι εμείς μακριά πολύ μακριά, στάσου διαβάτη / μπροστά στήν ήσυχη λίμνη μέ τούς άσπιλους κύκνους / πού ταξιδεύουν σάν άσπρα κουρέλια μέσα στο νού σου / καί σέ ξυπνάνε σέ πράγματα πού έζησες καί πού δέ θυμασαι. // Μήτε θυμασαι διαβάζοντας τά ψηφιά μας πάνω στις πέτρες- / ώστόσο μένεις έκστατικός μαζί μέ τ’ άρνιά σου / πού μεγαλώνουν τό σώμα σου μέ τό μαλλί τους / τώρα πού νιώθεις στις φλέβες σου μιά βοή θυσίας.