Με τον τροπο του Γ.Σ.

"Οπου και νά ταξιδέψω ή Ελλάδα μέ πληγώνει. // Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές τό πουκάμισο του Κενταύρου / γλιστρούσε μέσα στά φύλλα γιά νά τυλιχτεί στο κορμί μου / καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι ή θάλασσα μ’ ακολουθούσε / άνεβαίνοντας κι αύτή σάν τον υδράργυρο θερμομέτρου / ώσπου νά βρούμε τά νερά τοΰ βουνού. / Στή Σαντορίνη άγγίζοντας νησιά πού βουλιάζαν / άκούγοντας νά παίζει ενα σουραύλι κάπου στις άλαφρόπετρες / μου κάρφωσε τό χέρι στήν κουπαστή / μιά σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά / άπό τά πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης. / Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τούς θησαυρούς των Ατρειδών / και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της «'Ωραίας Ελένης του Μενελάου»· / χάθηκαν μόνο τήν αύγή πού λάλησε ή Κασσάντρα / μ’ έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της. / Στις Σπέτσες στον Πόρο καί στή Μύκονο / μέ χτίκιασαν οί βαρκαρόλες. / Τί θέλουν όλοι αύτοί πού λένε / πώς βρίσκουνται στήν Αθήνα ή στον Πειραιά; / Ό ένας έρχεται άπό τή Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο μήπως «έρχεται εξ Όμονοίας» / «Όχι έρχομαι έκ Συντάγματος» άπαντα κι ειν’ εύχαριστημένος / «βρήκα το Γιάννη καί μέ κέρασε ένα παγωτό». / Στο μεταξύ ή Ελλάδα ταξιδεύει / δέν ξέρουμε τίποτε δέν ξέρουμε πώς είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς / δέν ξέρουμε τήν πίκρα του λιμανιού σάν ταξιδεύουν δλα τά καράβια- / περιγελάμε έκείνους πού τή νιώθουν. // Παράξενος κόσμος πού λέει πώς βρίσκεται στήν Αττική καί δέ βρίσκεται πουθενά" / άγοράζουν κουφέτα γιά νά παντρευτοΰνε / κρατούν «σωσίτριχα» φωτογραφίζουνται / ό άνθρωπος πού είδα σήμερα καθισμένος σ’ ένα φόντο μέ πιτσούνια καί μέ λουλούδια / δέχουνταν τό χέρι τοΰ γερο-φωτογράφου νά τοΰ στρώνει τις ρυτίδες / πού είχαν άφήσει στο πρόσωπό του / δλα τά πετεινά τ’ ούρανοΰ. // Στο μεταξύ ή Ελλάδα ταξιδεύει ολοένα ταξιδεύει / κι άν «όρώμεν άνθοΰν πέλαγος ΑΐγαΤον νεκροΐς» / είναι εκείνοι πού θέλησαν νά πιάσουν το μεγάλο καράβι μέ τό κολύμπι / εκείνοι που βαρέθηκαν νά περιμένουν τά καράβια πού δέν μπορούν νά κινήσουν / τήν ΕΛΣΗ τή ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ. / Σφυρίζουν τά καράβια τώρα πού βραδιάζει στον Πειραια / σφυρίζουν ολοένα σφυρίζουν μά δέν κουνιέται κανένας άργάτης / καμιά αλυσίδα δέν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως πού βασιλεύει / ό καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μές στ’ άσπρα και στά χρυσά. // "Οπου καί νά ταξιδέψω ή Ελλάδα μέ πληγώνει- / παραπετάσματα βουνών άρχιπέλαγα γυμνοί γρανίτες... / Τό καράβι πού ταξιδεύει τό λένε ΑΓ ΩΝΙΑ 937.