Γ’

Οί σύντροφοι μ’ είχαν τρελάνει / μέ θεοδόλιχους εξάντες πετροκαλαμηθρες / καί τηλεσκόπια πού μεγαλώναν πράγματα — / καλύτερα νά μέναν μακριά. / Που θά μάς φέρουν τέτοιοι δρόμοι; / "Ομως ή μέρα εκείνη πού άρχισε / μπορεί δεν έσβησε ακόμη / μέ μιά φωτιά σ’ ενα φαράγγι σάν τριαντάφυλλο / καί μιά θάλασσα ανάερη στά πόδια τού Θεοϋ.