Ο βασιλιας της Ασινης

Κοιτάξαμε δλο τδ πρωί γύρω-γύρω τδ κάστρο / αρχίζοντας άπδ τδ μέρος τοΰ ίσκιου έκεΐ πού ή θάλασσα / πράσινη καί χωρίς αναλαμπή, τδ στήθος σκοτωμένου παγονιού / μας δέχτηκε δπως δ καιρδς χωρίς κανένα χάσμα. / Οί φλέβες τού βράχου κατέβαιναν άπδ ψηλά / στριμμένα κλήματα γυμνά πολύκλωνα ζωντανεύοντας / στ’ άγγιγμα τού νερού, καθώς τδ μάτι άκολουθώντας τις / πάλευε νά ξεφύγει τδ κουραστικό λίκνισμα / χάνοντας δύναμη ολοένα. // Άπό τό μέρος του ήλιου ένας μακρύς γιαλός δλάνοιχτος / καί τό φως τρίβοντας διαμαντικά στά μεγάλα τείχη. / Κανένα πλάσμα ζωντανό τ’ άγριοπερίστερα φευγάτα / κι δ βασιλιάς τής Άσίνης πού τον γυρεύουμε δυδ χρόνια τώρα / άγνωστος λησμονημένος άπ’ δλους κι άπδ τδν "Ομηρο / μόνο μιά λέξη στήν Ίλιάδα κι εκείνη άβέβαιη / ριγμένη έδώ σάν τήν εντάφια χρυσή προσωπίδα. / Τήν άγγιξες, θυμασαι τον ήχο της; κούφιο μέσα στο φώς / σάν τό στεγνό πιθάρι στο σκαμμένο χώμα- / κι δ ίδιος ήχος μές στή θάλασσα μέ τά κουπιά μας. / Ό βασιλιάς τής Άσίνης ένα κενό κάτω άπ’ τήν προσωπίδα / παντού μαζί μας παντού μαζί μας, κάτω από ένα ονομα: / «Άσίνην τε... Άσίνην τε...» / καί τα παιδιά του αγάλματα / κι οΐ πόθοι του φτερουγίσματα πουλιών κι ό αγέρας / στα διαστήματα των στοχασμών του καί τα καράβια του / αραγμένα σ’ άφαντο λιμάνι- / κάτω απ’ την προσωπίδα ενα κενό. / Πίσω από τα μεγάλα μάτια τά καμπύλα χείλια τούς βοστρύχους / άνάγλυφα στο μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξής μας / ενα σημείο σκοτεινό πού ταξιδεύει σαν τό ψάρι / μέσα στην αύγινή γαλήνη του πελάγου καί τό βλέπεις: / ενα κενό παντού μαζί μας. / Καί τό πουλί πού πέταξε τον άλλο χειμώνα / μέ σπασμένη φτερούγα / σκήνωμα ζωής, / κι ή νέα γυναίκα πού εφυγε να παίξει / μέ τά σκυλόδοντα του καλοκαιριού / κι ή ψυχή πού γύρεψε τσιρίζοντας τον κάτω κόσμο / κι ό τόπος σαν τό μεγάλο πλατανόφυλλο πού παρασέρνει ό χείμαρρος του ήλιου / μέ τ’ άρχαΐα μνημεία καί τη σύγχρονη θλίψη. // Κι ό ποιητής άργοπορεΐ κοιτάζοντας τις πέτρες κι αναρωτιέται / ύπάρχουν άραγε / ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές τις άκμές τις αιχμές τά κοίλα καί τις καμπύλες / υπάρχουν άραγε / εδώ πού συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα καί της φθοράς / υπάρχουν, ή κίνηση τοϋ προσώπου το σχήμα της στοργής / εκείνων πού λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας / αύτών πού άπόμειναν σκιές κυμάτων καί στοχασμοί μέ την / απεραντοσύνη τοϋ πελάγου / η μήπως οχι δεν απομένει τίποτε παρά μόνο τό βάρος / ή νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής / έκεΐ πού μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας / σαν τά κλωνάρια της φριχτής ίτιας σωριασμένα μέσα στη διάρκεια τής απελπισίας / ενώ τό ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα μες στο βούρκο / εικόνα μορφής πού μαρμάρωσε μέ την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής. / Ό ποιητής ενα κενό. // Άσπιδοφόρος ό ήλιος άνέβαινε πολεμώντας / κι από τό βάθος τής σπηλιάς μιά νυχτερίδα τρομαγμένη / χτύπησε πάνω στο φώς σάν τή σαΐτα πάνω στο σκουτάρι: / «’Ασίνην τε... Άσίνην τε...». Νά ’ταν αύτή ό βασιλιάς τής ’Ασίνης / πού τον γυρεύουμε τόσο προσεχτικά σε τούτη την άκρόπολη / γγίζοντας κάποτε μέ τά δάχτυλά μας την άφή του πάνω στις πέτρες.