NON LURPERATU BAINO, ZELAN HIL

gure gorpuak, gure hilotzak non lurperatu

edota erraustu ondoren non zabaldu

batzuetan hizpide izaten dugu, amets

musikan, literaturan zein afaloste hordituetan

eta leku zerrenda luzeak aipatzen ditugu

hala nola, erabat zoratuta utzi gintuen pagadia

itsasora begira gozatu genituen belardi malkartsuak

idazle gogoangarri haren hilobitik gertu

mendi tontor haren ondoko amildegian

harrespila edo trikuharri baten erdiko zuloan

lehorretik milia pare batera, olatuen altzoan...

denok nahi omen dugu

halako amaiera erromantiko bat,

baina azken arnasaren osteko minutuetan,

gure larruazalean zehar hotza nagusi dela,

usteltzeko bidean diren haragi kilo batzuk

eta hezur bilduma bat baino ez gara

beraz, aitortzen dut,

haragi-hezurrezko soineko hori

nirea ez den momentu horretan

non lurperatu non erraustu

edo Mugarrako putreen bazkarako

erabiliko ote duten

bost axola didala

benetan ardura didana zera da:

azken arnasaren une ikaragarri horietan

nor izango dudan ondoan,

maite nautenek

maite ditudanek

eskutik heldu, musukatu,

eta laztanduko ote nauten

horrela bada

lasai bilduko ditut begiak,

maite nauten horiek

maite ditudan horiek

betazalen barruko ilunpean inprimatuta

geldituko zaizkidalako

momentu zoriontsuen argazkiak bezala

eta orduan joango naiz