DANBADA

bizarra egitean danbada itzela aditu dut kale aldetik

eta, zer izan den nondik etorri den ez badakit ere,

arnasestuaz eskuak pausatu ditut konketan,

aparrez zikindutako labana txorrota azpira jausi zaidala

flash antzeko batek aurpegia ezabatu dit ispilutik

eta, gauez halako beste danbada baten ondorioz,

betiko joan zitzaigun lagunaren begirada agertu zait

gazte, irri apala, zigarro bat ezpainetan

segundo batzuk pasa ostean haren irudia deuseztatu

eta, diapositiba pase baten aurrean banengo bezala,

beste begirada batzuk hasi dira agertzen,

bestelako zoritxarrek eragindako heriotzaren segadak

albotik lapurtu zizkidan lagunenak,

eta, haize leuna lez, ispilutik berriro desagertzen...

telefono hots batek denak lausoarazi ditu

neure begitartea ispiluan berriro agertu arte:

hor daude nire zimurrak, nire betzuloak, zain ubelak,

ile urdinak, soiluneak eta nire begirada...

lagun horiek guztiak hil eta hogei urte zaharragoa

oroitzapen hutsa besterik ez badira ere

betirako gazte gorde dituen nire begirada...

bihotzeko nire begirada