ITXI ATE HORI, MESEDEZ

 

 

Ate bat dabil danbadaka.

 

Hau guzti hau pelikula eskasa izan da,

luzea bezain liluragarria.

 

Zaletu nintzen zure eskua ilunetan sentitzera

eta tapizeria merkearen igurtzira.

 

Aforismoen egarriz zeunden.

Debalde ekartzen nizkizun makinatik.

 

Gure gauzak, palomita galduen antzera,

han-hemen barreiatuta geratu dira.

 

Betazalak busti ditut wcan, zu ezabatzeko:

itsatsita zauzkat zeluloide errea bezala.

 

Hilezkor bihurtu zaitut, that is the question,

M., O. eta abar izendatuta.

 

Amaierari itxaron gabe alde egin duzu,

neure heroi txintxoa, moai izukaitza.

 

Xehetasunetan sartu gabe:

kapa gorria baino ez zenuen falta. Egizu barre.

 

Ezin dut nahi jarrera apalik hartu erabat eta betiko.

Odolbatua ez zait urtu. Eta ezin dut gehiago sakondu.

 

Pasillo-muturrera heltzen zarenean,

pentsa ezazu nigan onguraz,

zenekien eran,

eta itxi, mesedez, atea.

 

 

 

Mikel Leturia, in memoriam