HELEGITEA

 

 

Bizitzari egozten diogu

ustez dagokiguna ez jasotzearen errua.

 

Bizitzari esleitzen profetaren,

epailearen eta borreroaren lana.

 

Baina bizitza adierazle bat besterik ez da,

adieraziaren berririk ez duena.

 

Eta guk hauxe beste gurarik ez dugu:

felix meritis idaztea gure kontzientzietan.

 

Ispiluan gela islatzen da.

Haizeak basatxakurren barre zizkolatsua dirudi.

Gau-mahaian txosten ikusgaitz bat dago

zor-hartzekoen aritmetikaz.

Tiraderak fruitu lorrinduz beterik.

 

Zergatik begitantzen zitzaidan

beti etortzen zinela esku hutsik?

Hustasun hori zabaldu egiten zen

bere dekoratuan atxikitzen ninduen

hormako paper bat bezala.

 

Noizbait nahi izan ez duenak

beste izarape batean galdu

maparik, kriseilurik, iparrorratzik gabe,

jaurti dezala lehenengo harria.

Zer eskuk ez du behar ahorik, edaten emateko?

 

Filosofia-gida laburrak landuko ditugu

gure ekintzak arrazoitzeko, baina

desinkronizazioak jotako

historia nekoso honetan

talisman bakar bana geneukan aukeratzeko.

 

Nik neure alde egin nuen apustu.

Zer lehenetsi zenuen zuk?

 

Seinale kontraesankorrekin nahasi zintudan.

Abandonatu egin ninduzun eguraldi berdean.

 

Bihotza higatzen duen urnegarra da desengainua.

Eskerrik eza, desertura arrastatzen gaituen zirimola.

 

Itzuli nintzen, baina orain ez zaude.

Eta ez da alda-haizerik etorriko.

 

Alda-haizerik ez zuri begiak irekitzeko,

niri ahoa ixteko.

 

Urteak emango nituzke

erlojuei atzeraka eragitearren.

 

Esango nizuke, Zurekin geratuko naiz, ez larritu.

Zuk zer esango zenidake?

 

Oilarrak ez du inoiz kukurruku

hiru aldiz egin beharko berriro.