COLETTE EZ DA ORAIN HEMEN BIZI

Emakume katuduna da, badakizu nor, inoren inizialak hondartza gurmatsuan idatzi zituena, bere inizialak lurrean iltze batez grabatu zituena. Inizial oro, baina, ezabatu

egiten dute olatuek edo euriak, balantzaren oreka izorratzeko. Tori plater biak!

Hautsi zaio berriro ardatza, elbarritu berriro erloju-orratzak. Angorazko manta bati laztanka, eskuan lepoko bat estu helduta dauka. Oi, zein den ituna behera-behar hau! Laster hasiko da miau eta miau.

Emakume katudunak hazka egiten zion esaldi bila buruan piztiari. Erantzunik ez; bai galderak jori. Hil da, hil da bere katua, katu musa, katu maisua, katu nobio idazkaria, filosofo eta zaindaria. Jausi da zerurean harria! Nork leituko dizkio orain begiak?

Katuak salto egiten zion altzora, malma-metxak astintzeko bezala. Aharrausi egiten zion musturrean, mainei burla egin nahian bezala. La vita è bella bai, idatzita kaxan… baina zu hemen eta zure maitea han.

Emakume katuduna adi dago mahai gaineko argazkiari. Lortuko al du sanotzea erraietan usteltzen ari zaion hori? Hobe ez balitzaio inoiz otu katua fikzioan hiltzea: Colettek beretzat eginda zeukan ugazabandrea.

Ez dakizue zer den horrela egotea, mahaipe hutsari so aingeru guardakoen greba jasatea. Garrasika ari da kaxa, maizterra galduta. Ederra da bizitza, bai, baina zer puta!