OTALURRETAKO MANIKIAK

 

 

Come, walk with me.

Emily Brontë

 

 

Goizero, leihoa ireki eta batera,

kanposantua ikusten dute aurrean.

Bizkor zeharkatu behar plazarako,

elgorria duenaren etxerako.

Trumoiaren alabak, hiru uso

lupetz gainean, oinak sutan.

Suak hazbetera goratzen ditu

gurdiek jasotako harri-kixkirrien antzean.

 

Come, walk with us, diostate,

denborak bihotz guztiak banatzen ditu

eta zu ezin zara salbu geratu.

Ez zara zu, ahizpa, ez kexatu,

elur-zuloa paparrean duzun sorbeltz bakarra.

Geuk ere izan genituen, geure erara,

talaian iratzezko habia,

tea Sidi Kaouki basatian,

alua nork miaztu

eta ezpain mamiak.

 

Orain zera da hori guztiori,

mendiaren kontra jo duen hodei malatsa,

errautsa, errautsa, errautsa.

 

Etxeko hormak zuri-zuri pintatu

eta jausi arte ibili arren dantzan,

hezurrak, txiki, astunegi izan dituzu beti.

 

Gure jantzi parpailadunak, gure eraztunak,

orratz-titareak, ohe-joko dotoreak,

gure meza-liburuak, gure tintazko helburuak,

kartoizko zaldia,

Gaaldine eta Gondal eta Angria,

tuberkulosia, umezurztegia,

denak dautza lurpean, den-denak hautsa.

 

Gaitz erdi, hilerri guztiak daude azpitik elkarlotuta

pozkideok izan ditzagun gure autu-mautuak.

 

Mamu bat biltzen du gaur zure ispiluak.

Erdu gurekin, otalurretan da zure firua.

 

Bilbo, 2018ko maiatza