AYLAK BAINUONTZIA
TOPATU DU ARTADIAN

 

 

Hasieran, emakumea benetan zen eguzkia (…)

Orain ilargia da, ilargi zurbil eta gaixotia.

Raicho Hiratsuka

 

 

Lehenik, odola eta ikatz-irina nahasi ditu.

Erbi-buztana lotu du zotzaren muturrean

eta jaiduraz pintatu labar-horman bisonte aldra,

berba bereziak banan-banan esanda.

 

Ahabiak batu ditu sasitik; hurrak, zuhaitzetik.

Amuarraina arrantzatu; arrautzak batu.

Xirula bat egin du zurez; aizkorak, mugarrez.

Izozteari ihesi, haranak zeharkatu.

 

Orkatza larrutu du eta eguteran ondu.

Magurioak zulatuta, kutuna sortu du leporako.

Ortziri erreguka, altzoan babestu ditu kumeak.

Buztina urez igurtziz, ontziak moldatu.

 

Harrespil hori ez da zerutik eroria.

Azpian hezurrak daude, aleak, geziak.

Klanak ez du esku hutsik inor bidaliko

lokartuen beste aldeko herrira.

 

Ayla orrazten ari da Ilazkiri begira.

Ileko lianetatik izarrak zintzilika.

 

Baina gaur aldatu egin da historiaren abiadura:

Aylak bainuontzi bat topatu du artadian.

 

Bainuontzi euri-urez betea, burdinurtuzko poto dotorea.

Larruak erantzita lasaiki, bertan goxo etzan da.

 

Eta hantxe egon da mila milurtez,

pentsamendu ezkorrak burutik utikan.

 

Esnatu eta batera, autoa hartu du, eta etxera.

 

Atarian letoizko plaka bat ageri da,

misterraren abizena distiraka.

 

Ayla ahopean ari da salatxoan kantuan,

bordatu-lanari orratza eman ahala.

 

 Irratia egitandia zabaltzen lau haizetan.

Hau da egun alaia!

Gizonak Ilargia zapaldu du.

Kanta aleluia!