ERDIMINEI BURUZKO BOST GUTUN

 

 

          LEHEN GUTUNA

 

Laguna:

Elorrioak ikusten ari naiz.

Hegoak jaiotzen dauzkat eta loka jarri didate egitura.

Hortzen kirrinka da erditzearen melodia, aizaroan.

 

Zer arnas martxa behar da trantze honetan?

Noiz arte botako dut odola?

Nork garbituko dizkit saihetsetako zuloak?

 

Tea edango nuke astiro,

Lu Tong-en kinada sentitze aldera:

“Haize freskoa puzka ari da nire hegoen artetik

Penglaira abiatzen naizelarik”.

 

Baina haizerik hona iritsiko ez balitz?

 

 

          BIGARREN GUTUNA

 

Laguna:

Eskuak itsuka sartu nituen

otseme urduri baten ahutzetan.

Patari hark bakardade zeukan izena.

 

 

          HIRUGARREN GUTUNA

 

Laguna:

Badator, pixkanaka, haizea saltoka,

Boccheriniren notak bezala.

Ai, nire katua bizirik balego, ezkel kutuna,

nirekin hegaldatzeko,

biok piztia, biok sukarti, herensuge zangarren pareko.

 

 

          LAUGARREN GUTUNA

 

Laguna:

Haizea puzka ari zait. Astunak nire hezurrak.

Alabaina, mutatis mutandis,

banoa bilinbolaka.

 

Zer dagoen behean?

Neure itzala hutsune bat estaltzen

soroan zabaldu ohi diren errautsen moduan.

 

Dena da txiki hemendik.

 

 

          BOSGARREN GUTUNA

 

Laguna:

Ez, minik ez orain.

 

Zerura so egiten baduzu,

neu naiz urrunean dabilen hura,

puntu bat,

betiko fikzio berbera,

bodegoietan autorretratu ñimiñoak

islatzen, Clara Peeters-en antzera.