Poesia kaiera
Goizalba kanta
Egunez lan egin, gauez erdi mozkortu.
Hemen nago goizeko lauretan ilunpe isiletan.
Denborarekin errezel ertzak klaratu eginen dira.
Bien bitartean, ordea, hortxe, beti hor egondakoa:
herio asaldagarri; badator eguna,
eta ezinezko zait gogoeta oro salbu eta nola
eta non eta noiz hilko naizen.
Galdera lehorra: hiltzeko
beldurra eta hilik izatekoa
zartaka ari baitzaizkit, berriz, izu-ikaratuz.
Gogoa ezabatu egin da argiarekin. Ez damu,
—egin gabeko ongia, eman gabeko amodioa, alferrikalduko
denbora— ez dohakabe zeren
hasierako okerrak garbitzeak luze jo baitezake
bizitza osoa bezain, eta hala ere, nekez;
betiko huts erabatekoa,
bidaia dugun ahitze seguru hau
betian galduko da. Hemen izan ez,
inon izan ez,
eta agudo; ikaragarriago ezer ez, benetakoago ezer ez.
Beldur izateko modu berezi hau
ezin trikimailuek ezaba. Erlijioa saiatu zen,
sekula hilko ez garelako ahaleginetan
sortu zuen pipiak jandako brokatu musikal hori,
eta dioen zera iruzurtia: izaki arrazionala ezin
sentituko ez duenak beldurtu. Ez ote dute ikusten
horrexek beldurtzen gaituela— ikusi ez, soinurik ez,
ukitzekorik ez, edo dastatzekorik edo usaintzekorik, pentsatzekorik ez,
maitatzekorik ez, edo lotzekorik ez;
sendatzerik ez dakarren anestesikoa.
Eta horretan ikusmiraren ertzean dago egon ere
azpil ttiki desenfokatua, hotz amorratua
inpultsu oro ezbaira kondenaraziz.
Baliteke gauza gehienak ez gertatzea: hau gertatu egingo da,
eta gertatze hori amorruz lehertzen zaigu
izu-hotzikaretan jenderik edo edaririk gabe
harrapatzen gaituztenetan. Adorea ez da ona:
besteak ez ikaratzea esan nahi du horrek. Bipil izateak
ez du inor hilobitik salbatuko.
Heriotza berdin datorkio koldarrari nola borrokalariari.
Ttinttinka dator argia, eta gelak itxura hartu du.
Hara armairu bat bezain itsusi dakiguna,
beti jakin izan duguna, jakin ere: onartu-ez onartu,
ez daukagu eskaporik. Alde batek joan beharra du.
Bitartean telefonoak atezuan dira, itxitako bulegoetan
jotzeko prest, eta mundu axolagabe, nahasi, alokatua jaikitzen hasi da.
Zerua buztina bezain zuri dago, eguzkirik ez.
Lana egin beharra dago.
Postariak, medikuak bezala, etxerik etxe dabiltza.
Aubade
I work all day, and get half-drunk at night. / Waking at four to soundless dark, I stare. / In time the curtain-edges will grow light. / Till then I see what’s really always there: / Unresting death, a whole day nearer now, / Making all thought impossible but how / And where and when I shall myself die. / Arid interrogation: yet the dread / Of dying, and being dead, / Flashes afresh to hold and horrify. // The mind blanks at the glare. Not in remorse / — The good not done, the love not given, time / Torn off unused — nor wretchedly because / An only life can take so long to climb / Clear of its wrong beginnings, and may never; / But at the total emptiness for ever, / The sure extinction that we travel to / And shall be lost in always. Not to be here, / Not to be anywhere, / And soon; nothing more terrible, nothing more true. // This is a special way of being afraid / No trick dispels. Religion used to try, / That vast, moth-eaten musical brocade / Created to pretend we never die, / And specious stuff that says No rational being / Can fear a thing it will not feel, not seeing / That this is what we fear — no sight, no sound, / No touch or taste or smell, nothing to think with, / Nothing to love or link with, / The anaesthetic from which none come round. // And so it stays just on the edge of vision, / A small unfocused blur, a standing chill / That slows each impulse down to indecision. / Most things may never happen: this one will, / And realisation of it rages out / In furnace-fear when we are caught without / People or drink. Courage is no good: / It means not scaring others. Being brave / Lets no one off the grave. / Death is no different whined at than withstood. // Slowly light strengthens, and the room takes shape. / It stands plain as a wardrobe, what we know, / Have always known, know that we can’t escape, / Yet can’t accept. One side will have to go. / Meanwhile telephones crouch, getting ready to ring / In locked-up offices, and all the uncaring / Intricate rented world begins to rouse. / The sky is white as clay, with no sun. / Work has to be done. / Postmen like doctors go from house to house.