Poesia kaiera
Poesia kaiera
Philip Larkin
itzulpena: Juanjo Olasagarre
2023, poesia
64 orrialde
978-84-19570-16-1
Philip Larkin
1922-1985
 
 

 

Badoa, badoa

 

Ematen zuen nik bezain luze joko zuela

hiriaz harantzagoko soro eta etxeek

beti iraunen zutelako usteak,

herriko traskalen jolastoki

zuhaitzek moztu barik iraungo zutelakoak.

Hor ziren egunkarietako alarma

 

faltsuak karrika zaharrei

eta merkataritza guneei buruz, baina

orain arte zerbaitek iraun, iraun du;

eta alde zaharrak atzera egin

eta bloke goibel erraldoiek gaina hartzean,

beti egin dezakegu ihes autoan.

 

Gauzak gu baino gogorragoak dira

eta lurrak, guk eragin triskantza gorabehera,

beti erantzungo du;

behar izanez gero, bota zikinkeria itsasora:

mareak garbi iraunen du harantzago.

Baina zer daukazu orain? Duda?

 

Edo edadea, besterik gabe. Jendeketa

gaztea da M1 kafean;

haien umeek gehiago eskatzen dute garrasika,

etxe gehiago, aparkaleku gehiago,

kanpin gehiago, paga gehiago.

Negozioen Gehigarrian, pozez hartu du

 

antiojodun batzarrak

ehuneko bosteko irabazia

bermatuko duen erosketa-eskaintza

(ehuneko hamar gehiago itsasadarrean): eraman

zure lana desegin gabeko haran batera

(gris alorra barne). Eta udan

 

itsaso bazterrera hurbiltzean...

Bat-batean, badirudi dena

oso azkar ari dela gertatzen;

eraiki gabeko lurra gelditzen bada ere

lehendabizikoz iruditzen zait

honek ez duela luze joko,

 

igartzerako gorabehera osoa

hesitu eginen dute

turisten aldetik izan ezik.

Europako auzunerik hoberena:

aktore lan lorterraza

puta eta lapur artean banatzen baita.

 

Eta horrela joanen zaigu Ingalaterra,

itzalak, larreak, bideak,

udaletxeak, koru landuak.

Liburuak izan, izanen ditugu; galerietan

biziraunen du; baina gurpil uztaiek

eta porlana baizik ez zaizkigu geldituko.

 

Gauza gehienak ustekabean datoz,

hau ere bai segur aski: baina kodizia

eta zabor piloa handiegia da

garbitzeko, edo derrigorrezko

ditugulako aitzakia asmatzeko.

Gertatuko da, gertatuko denez, agudo.

 

Going, Going

I thought it would last my time — / The sense that, beyond the town, / There would always be fields and farms, / Where the village louts could climb / Such trees as were not cut down; / I knew there’d be false alarms // In the papers about old streets / And split-level shopping, but some / Have always been left so far; / And when the old part retreats / As the bleak high-risers come / We can always escape in the car. // Things are tougher than we are, just / As earth will always respond / However we mess it about; / Chuck filth in the sea, if you must: / The tides will be clean beyond. / —But what do I feel now? Doubt? // Or age, simply? The crowd / Is young in the Ml cafe; / Their kids are screaming for more — / More houses, more parking allowed, / More caravan sites, more pay. / On the Business Page, a score // Of spectacled grins approve / Some takeover bid that entails / Five per cent profit (and ten / Per cent more in the estuaries): move / Your works to the unspoilt dales / (Grey area grants)! And when // You try to get near the sea / In summer ... / It seems, just now, / To be happening so very fast; / Despite all the land left free / For the first time I feel somehow / That it isn’t going to last, // That before I snuff it, the whole / Boiling will be bricked in / Except for the tourist parts — / First slum of Europe: a role / It won’t be so hard to win, / With a cast of crooks and tarts. // And that will be England gone, / The shadows, the meadows, the lanes, / The guildhalls, the carved choirs. / There’ll be books; it will linger on / In galleries; but all that remains / For us will be concrete and tyres. // Most things are never meant. / This won’t be, most likely: but greeds / And garbage are too thick-strewn / To be swept up now, or invent / Excuses that make them all needs. / I just think it will happen, soon.