MCMXIV
Ilara makur horiek
hara-hona, abaroan
Oval edo Villa Park-eko atarian
nagiak ateratzen bezala.
Sonbreiruen galdorrak, eguzkipean,
bibotedun aurpegi arkaikoak
irribarrea dariela, abuztuko
festetako olgeta balitz bezala.
Eta dendak itxirik, izen
higatu eta entzutetsuak toldoetan,
laukoak eta durokoak
eta errege-erregina izeneko umeak
arropa ilunekin, jolasean,
kakao eta twist latorrizko iragarkiak
eta tabernak
zabal-zabalik, egun osoan;
eta baserri inguruak ezaxola:
herri izenen plakak belar hezez
estalirik, eta lursailak
katastroaren lerroak belztuz
garitzaren isiltasun urduriaren pean;
uniformez jantzitako zerbitzariak
etxe handietako gelaxka ttikietan;
hautsa limusinen atzetik;
halako inozentziarik sekula,
sekula lehenago, sekula gero,
iragan bihurtua hitzik gabean—
gizonak lorategiak apaintzen,
milaka senar-emazte gehixeago
elkarrekin irauten:
halako inozentziarik sekula berriz!
MCMXIV
Those long uneven lines / Standing as patiently / As if they were stretched outside / The Oval or Villa Park, / The crowns of hats, the sun / On moustached archaic faces / Grinning as if it were all / An August Bank Holiday lark; // And the shut shops, the bleached / Established names on the sunblinds, / The farthings and sovereigns, / And dark-clothed children at play / Called after kings and queens, / The tin advertisements / For cocoa and twist, and the pubs / Wide open all day; // And the countryside not caring: / The place-names all hazed over / With flowering grasses, and fields / Shadowing Domesday lines / Under wheat’s restless silence; / The differently-dressed servants / With tiny rooms in huge houses, / The dust behind limousines; // Never such innocence, / Never before or since, / As changed itself to past / Without a word — the men / Leaving the gardens tidy, / The thousands of marriages / Lasting a little while longer: / Never such innocence again.