Adioen poema
Batzuetan entzuten duzu
hamaikagarren eskutik
hilartitz gisa:
Dena pikutara bidali
eta alde egin zuen,
eta ahots horrek ziurtzat joko du
brausteko iraulketa
ausart, aratz horren
aldeko zarela.
Izan ere, halaxe dateke.
Denok gorrotatzen dugu etxea
eta hor egon beharra:
nik gorroto dut nire gela,
horko traste egokiak,
liburu onak, ohantze ona
nire bizitza txukuna.
Ospa egin du horrek
lotsatu eta inarrosi egiten nau,
Neskak soinekoa laxatu zuen
edo To, kabroia horrek;
hark egin bazuen, nik ere bai, seguru.
Eta horrek edanari uztera eta
lanera jartzen nau.
Baina joan, oraintxe noake,
bai, harro, intxaurrez estali bideetatik barna,
brankan kuzkurturik
bi eguneko bizarrarekin eta pozik,
horren artifiziala ez balitz,
helburu bat sortzeko
nahita eman atzerapausoa:
liburuak; loreontzia; bizitza berria,
gaitzesgarria baina perfektua.
Poetry of Departures
Sometimes you hear, fifth-hand, / As epitaph: / He chucked up everything / And just cleared off, / And always the voice will sound / Certain you approve / This audacious, purifying, / Elemental move. // And they are right, I think. / We all hate home / And having to be there: / I detest my room, / Its specially-chosen junk, / The good books, the good bed, / And my life, in perfect order: / So to hear it said // He walked out on the whole crowd / Leaves me flushed and stirred, / Like Then she undid her dress / Or Take that you bastard; / Surely I can, if he did? / And that helps me stay / Sober and industrious. / But I’d go today, // Yes, swagger the nut-strewn roads, / Crouch in the fo’c’sle / Stubbly with goodness, if / It weren’t so artificial, / Such a deliberate step backwards / To create an object: / Books; china; a life / Reprehensibly perfect.