Gero, Espainian ginela, eztakit Kastilla zen edo ya zen Andaluziako partian, zergatik ni kamionian behin ilundu ezkero non ginen enekiela nenbilen, behintzat ostatu batian gelditu ginen, hori gero kontatuko dizut, eta handik ateratzian, konbertsazioa atera zen eta, legiaz beste zeozer esan zidan Sakik. Ze, nik esan nion: Joder Saki, harrapatu ezkero krixton paloa emango zigutek. Puten mobidagatik, bai? Aditu nuela egiten ari ginen hori gogor kastigatua zela. Eta berak: Hi ze haiz, jueza edo abogadua edo zerbait jende klase horretakoa? galdetu zidan. Ez, baina. Legia, legia, esan zidan. Eztiagu beti legiaren arabera jokatu behar. Soziedadiak zer behar duen begiratu behar diagu. Soziedadiak kanpoko jendia behar dik. Han etziok lanik, hemen baziok. Enpresak desiatzen zaudek kanpoko jendia ekartzeko. Eta, legez kanpo balin bada, hobe: mano obra merkia. Interes haundiak zeudela jendia legez kanpo ekartzeko. Haundiak, gero! Eta, interes horiek zituztenak legiak egiten zituztenak berak zirela, edo beraien lagunak. Horregatik, alde batera, alde genuela legia.

        Horrek komentzitu eztakit baina, benpein inpresionatu ninduen. Ikusten zen burua pixka bat ibilita zegoela. Gero izan zena izan zen eta hitzak haiziak ibili zituen, baina momentu hartan arrazoizkoa iruditu zitzaidan.

        Orain: zergatik neri esan zidan? Atakan, kafeterian ginela galdetu nion: Zergatikan neri? Bazituen eta beste lagun batzuk, zerako hartan lagundu ziotenak... Ezta hemen esatekoa.

        Hi haizelako nere tipoa, esan zidan Sakik. Banekiela frantsesez, erdi hangoak bezalakoa nintzela... ba, koloriagatik ere bazen! Jatorra nintzela... hori gustatu zitzaidan, zertako ez esan! Hitz batian, hango jendiarekin tratatzeko nere beharra zuela. Neria, edo beste batena, behintzat egin nahi zuena ezin zuen bakarrik egin, hori gero garbi ikusi zen. Gainera hik igual lagunak izango dituk han. Hori ere esan zidan. Nik egia esan nion: enuela hemen inor ezagutzen. Enintzela behin ere Marokon izan. Esan nion nere aita urrutikoa zela, mendi haundiak pasa eta haragokoa, desiertoaren ertzekoa. Tuarega al da ba? esan zidan Sakik, serio serio. Horrek grazia egin zidan. Tu es pas tuareg quandmême, esaten zidan aitak, azioren bat egiten nuenian. Hi, esan zidan Sakik, nere parria ikusiz, tuaregak eta gu... behatz erakusliak elkartuz bat bat ginela adierazi zidan. Ez, hi, serio, esan zidan: Nere laguna haizelako esaten diat hiri, orain... hik ikusiko duk.

        Horregatik etorri nintzen. Ez diruagatik. Saki nere laguna zelako. Eta, handik ateratziak inbiria pixka bat ematen zidalako ere. Mundua pixka bat ezagutziagatik, bai? Behin ere enintzelako handikan atera. Urrutiena Erriojan egondu nintzen. Dirua? Beti etortzen da ondo, baina premia larrian enintzen eta gainera, ondo pentsatuta, kilo batekin, zer egin behar nuen? Kiloa zen eta ordukoxe ustia.

        Orduan Sakik bazuen urtebete San Juan utzi zuela, orain bere kasa zebilen. Izan zen, hortxe hortxe, urtebete lehenago, huelga haundi bat, kamioneroek egin zutena. Ez omen zuten lortu eskatzen zutena eta, huelga bukatzian Sakik bakarrik ez, berarekin askok utzi omen zuten enpresa.

        Lana nahi baino gehiago zeukaten. Sakik astian gau bat egiten bazuen etxian, kontentu, eta ez ezer esan! Horregatik utzi zuen, aber bere kontuan jarrita bizimodua pixka bat mejoratzen ote zuen! Sakik etzuen esku hutsik atera behar izan, enpresarekin mobida bat izan zuen, karga bat ostu ote zuen, hori esaten zena zen, nik enion horretaz behin ere galdetu, horretaz ezer ez esan!

        San Juanek egiten omen zituen, eta oraindik ere hala egingo ditu, munduan toki batetik bestera joan etorriak, Espainia barruan ere bai. Eta, harekin eginak zituen Sakik hona etorri eta joan hamar biaje bai. Dela Fagorretik, piezak ekarrita, dela Irizarretik, horiek lantokia Rabat inguruan izan behar dute, beste behin Frantziatik ikaragarrizko trituradora bat ekarri omen zuen. Alain ez dakit zer, enpresaren izena, Tanjan ginela Sakik haren pabelloia erakutsi zidan.

        Klaro, ordura artian besteen kamionarekin ibili eta, orain, segitzez gero, bere kamion propioa erosi behar! Osabari erosi zion: hiru urte zituen Scania bat, eta gabarra, biak hamalau kiloan erosi zituen. Berrian hogeita bi balio ditu. Gero kejatzen zen: osaba zahar harek rodajia gaizki egin zuela eta motorra hilda, ustelduta zeukala.

        Bost urtian pagatu behar zuen, hilian eztakit zenbat, barbaridade bat. Gehi segurua, eztakit zer... Eta, izan balitz kamiona bakarrik! Etxia ere pagatu behar zuen! Ze, Yolik asteburuetan lan egiten zuen, jatetxe batian, baina harenak, jateko eta ematen bazuen... Me caguen dios, eztakit nola aterako garen! esaten zuen. Zorren azpian zegoen.

        Eta, hala zebilela gogoratu zitzaion egitia.

        Lehenagoko biaje haietan ez omen zuen batere trafikorik ibili. Aditu bai egin zuen, eta ikusi ere bai. Berari ere eskaini omen zioten haxixa pasatzia. Berak ordia, ikusi zuen horrek krixton arriskua zeukala.

        Halako batian Abdul delako bat ezagutu zuen. Hasi ziren bateko hau eta besteko bestia, harek negozioa proponitu zion. Eta, azkeneko joan etorrian Abdul horrek tipoen zerrenda eta pasaporteen fotokopiak pasa zizkion.

        Hori baino lehenago egun batian Frantziako mugan gauza kurioso bat gertatu zitzaion.

        Irungo gasolineran repostatzen ari zela, bi beltz inguratu omen zitzaizkion. Frantziara al zijoan, galdetu omen zioten, eta baietz. Mesedez, posible bazuen Hendaiara eramatia. Hendaiara? Berak Behobitik pasatu behar zuela. Berdin zela, beltzek. Sartu, sartu ba, esan omen zien Sakik. Krixton tantaiak omen ziren, sekulako tipoak. Atera omen dira gasolineratik eta, han aurreraxiago, Sakik ez baitzituen ikusi, beltzek bai noski: zipaioen kontrola. Beltzak makur makur eginda jarri omen dira, Saki bere artian: hauei zer galdu zaie. Zipaioak, eskuarekin: segi, segi... Pasa dira behintzat, beltzak atzera ondo jarri dira, autopistatik segitu dute. Mugan: ostia, pikoletoak. Izan behar izan zuen arratsalde hartan atentatu bat edo horrelako zerbait. Bestela muga libre izaten zen. Sakik besteei begiratu die, bestiak koloria galduta zeuden, esaten zuen Sakik, eztakit beltzek nola galtzen duten koloria baina. Larri larri behintzat. Ailegatu dira, Saki jeitsiarazi dute. Kamionaren kaja miatu, paperak eskatu, galderak egin, patati patata... Bukatu zuten. Sigan. Muga pasa zuten. Beltzak pasa pasa eginda zeuden. Zerbait egin al duzu? galdetu zioten Sakiri. Flipatuta, haiek. Nik? zer ba? Sakik. Nola eduki zaituzten... Ba, hori normala da. Putain, putain, esaten omen zuten beltzek. Jeisterakoan: paperik gabe zeudela, krixton mesedia egin ziela, eskerrik asko. Orduan larritu zen Saki. Me caguen dios, harrapatu izan banindute!

        Hori eta gero gogoratu zitzaion. Ostia, jendia nola dabilen... Eta hauek pagatzeko prest egoten dituk ba! Entzuna zuen, Marokon ikusia zuen, baina berari ez omen zitzaion gogoratu egitia.