«Garrantzitsuago iruditzen zait Pablo Sastrek darabilen idazkera. Ahozkotasunetik hurbil ibili nahi luke, ahotsaren erritmoa, doinua, pausak, bere egin nahi lituzke. Baina lortzen duena besterik da, artifizialtasun kutsua zabaltzen da orrietan zehar».

«Ahotsaren bidez baino ezagutzen ez dugun emakume hori, Maria, mende oso bat da ia. Apustu gogorra egin du, bestalde, Pablo Sastrek errelato honetan, ez bait da erraza hainbeste orrialdetan barrena narrazioaren tentsioari eustea».

«Oso politak bi zatiak. Biak desberdinak denboran, baina lotura asko dituztenak. Izan ere, gure herri hau txikia baita. Espazioan eta denboran, berriz, badirudi patu berari loturik bizitzera kondenaturik gaudela».