ASTIRO

Astiro, esan dio

amonak bilobari

etxe atariko aulkian

duen egoitza finkotik,

neska koxkorra baratzean,

bizitzan estreinakoz,

artajorran ikusi duenean,

edo, ondoan eserita,

hariak txirikordan,

eskumuturreko bat egiten.

Astiro hitza darabil buruan

orduan neska koxkorrak,

pentsatzen ari dela

ohartu ere egin gabe.

Amonari baino

entzun ez dion hitza da.

Poliki, esaten dute besteek,

xuabe, lasai, mantsoago,

no hay prisa, despacio,

doucement, patience...

Neska koxkorrak ez daki,

une hau ahaztu arren,

astiro hitzetik abiatuta

tesi zorrotz bikaina idatziko duela

hogeitaka urte barru,

edo izenburu Astiro

duen poema liburu

kritikariek nekatu arte laudatua,

zahartzen hasten denean.

Neska koxkorrak ez daki

etxe atariko aulkian eseri

eta dena astiro joan dadin

desiratzea, opatzea eta eskatzea

dela funtsean bizitza

—are etxe atariko aulkitik urrun

itsasorantz hippy biluzik

lasterka egitean ere,

edo pogoa dantzatzean punk

auskalo nongo londonzulo argi-peituan—,

eta ez du jakingo,

—beharrik ere ez, astiro hobe—

tesiarekin cum laudea

eskuratutakoan

edo poema liburuari esker

Euskadi Saria jasotakoan ere.