KANPOAN

Euria hasi du heldu ahalaz bat

eta arinduta mintzo dira denak

igarriezin zaidan kutsadura

garbituko duela ospatzen.

Bila etorri zara Chamartinera

eta zuzen egin dugu bunkerra

deitzen duzuen pisura —berehala berretsi

etxebizitzarena basakeria dela hemen ere—.

Gustatzen zait hirian ernatzen den

auzo bizitza, komertzioak kale aldapatsuetan

ezagunen eta ezezagunen arteko

posizio ez guztiz arduragabe bat.

Pare bat lagun agurtzera gelditu zara

eta zerbitzaria hurbildu zain nagoela

arrotz zaidan ziurtasunez jakin dut

geratuko nintzatekeela

—hilabete bat, beste aste bi—.

Hori du kanpora irteteak:

dena biderkatzen dela dirudi

jendea, geruzak, ertzak

beste ni bat saiatzeko bideak

—dena posibleago balitz bezala—.

Pertsiana petik atera gara azken

eta galtzen uztearen eta itzulbidea

oroitzearen orekan jarraitu oinez

kale argien eta autoen artetik hitzak.

Biharamunean aurrena izan naiz esnatzen

liburu batekin sofara egin eta estreinakoz

entzun ditut bi gizon larrutan ondoko gelan

—nahi gabe lotsatu naiz kontatu diezunean—.

Gero gertatu da: merkatuko jendetzan

gizon bat igaro zait ondotik, telefonoz

eta beroki higatu bat estutzen:

            banoa, eman segundo bat

            nagoen lekutik ateratzen ari naiz