Eskaintza

Min horretara dira mendiak makurtzen,

ibai burgoiak nekez isurtzen du ura,

kartzelen morroiloak zailak dira urtzen,

atzean behar dute “presoen erlauntzek”,

eta hantxe ohi dago hilkor den belztura.

Batzuentzat haizexka arinen ufada,

batzuentzat eguzki etzanaren txera;

baina guk ez dakigu, beti igualak gara,

soldadu pauso latza dantzugun bakarra

eta kartzelen giltzen kirrinka minbera.

Goizalbako mezara lez gara esnatzen,

ziutate basatia dugu ibilgunea,

elkarren hilotz gara elkarrekin batzen,

ekia beheititzen, Neva behe-lainotzen,

esperantza oraino kantari urrunean.

Sententzia... malkoak darizkio tanpez,

andreak alde egin du besteengandik,

bihotzetik bizia erauzita oinazez,

zilipurdi eginda zartada zakarrez,

baina halere badoa... zabuka... bakarrik.

Non dira nahi gabeko nire lagun zaharrak,

infernu biluziko biurte hartakoak?

Zer die ikusarazten bisuts siberiarrak?

Zer die ikusarazten ilargi adarrak?

Haientzat nire gaurko agur gisakoak.

1940ko martxoa