WATSAP

Argazki bat bidali didate mugikorrera.

Hilotz bat ageri da bertan,

ni neu.

105 urte dauzkat

hiloztuko naizen eguneko argazkian,

geroak onartu balu bezala

orainak present bihurtzeko dagion gonbitea.

Gertatzen dira horrelakoak denboraz

beti mesfidati izan garenon espazioan.

Lihozko arropek estaltzen dute gorpuzkila,

kresal idortuzkoa da

mahaitik behera lerratzen den oihala.

Aurpegi hori,

erabat ezaguna ere ez zaidana,

barrezka ari da

solemnitatearen hitz anpulosoei.

Aseturik hil da

gorpu horretan bizi zen

mixurka-bihotza,

aurkitzen zuen oro

plazer oso bihurturik.

Asetu zituen grinak,

loria-nahiak eta jakinminak.

Asetu zuen sukarrik aseezinena

—sexua—

behin eta berriz adin guztietan

loratzen zitzaiona,

obulu bakar bat ere ernarazi gabe.

Borrokatu zuen

giza hierarkia guztien aurka,

eta ihes egin zion beti

—patxada erradikal baten ganoraz—

botere nahiari,

bere kiratsa

harremanak mingosten zituenean

jasanezina baitzitzaion,

baita fisikoki ere.

Bidaiatu zuen, alderrai eta noranahi,

bakardadez bakardade,

eta bidaiatzeari utzi zionean

ohartu zen iritsi zela

beti egonen zen lekura.

50 urterekin gertatu zitzaion hori.

Eta bizitzak beste 50 urte eman zizkion

—5 urte zientziaren opari izan zen—

ikasteko behar izan zuen denbora bera

izan zezan ikasitako moduan bizitzeko.

Geroztik ez zion uko egin ezeri,

baina ezeri ez zion eutsi nahi izan.

Utzi dena libre,

datorrenari

eta doanari

xuxurlatuz

azken argazkirako prestatu zen arte.