EGIAREN BILA

Egiaren bila abiatu nintzen

mundurat jaio orduko,

eta bular handi bat aurkitu nuen

begien aurrean.

Neure burua baino handiagoa,

hura izan zen hilabete askotan

nire bizitzaren zentzua.

Egiaren bila abiatu nintzen

lau urte bete orduko,

eta eskolara eraman ninduten

anaia zaharraren eskutik.

Mundua hitzek definitzen dutela

ikasi nuen,

baina ametsak babesteko

isiltasuna dela tresnarik egokiena.

Egiaren bila abiatu nintzen

hamar urte lortu orduko,

eta aguazilaren aurrera

eraman ninduten zakar.

Lapurtzen genituen gereziak

pribatuak zirela ikasi nuen,

sakratua dela

natura mugatzen duen legedia.

Egiaren bila abiatu nintzen

hamalau urte berotan,

eta auzoko neskaren bular

sortuberriak ukitu nituen.

Zaplaztekoak ezarritako muga berrian,

gorputz haren jabetza

Elizarena zela ikasi nuen,

plazeraren ukamena dela zigor bibliko bakarra.

Egiaren bila abiatu nintzen

hamazortzi urte hippytsuekin,

loreen artean maiteminduta eroriz.

Bakardadeari beldurra ezagutu nuen,

familia bat osatzeko gutizia,

baina goiz batean katu esnatu nintzen,

eta ihes egin nion

legerik krudelenari, ezkontzari.

Egiaren bila abiatu nintzen

berrogei urte borobilekin,

baina ajeak bi egun irauten hasi ziren

eta sexuaren indarrak apaltzen.

Gorputzaren finitudea ezagutu nuen,

eta galdera baten zirrara:

gure energia mugatua bada

zer dago gugan mugatua ez dena?

Egiaren bila jarraitu nuen,

eta hirurogei urterekin

gauzak jakitetik jakintsu izatera

dagoen bidea sumatu nuen.

Uko egin nion ikasitakoari,

ekaitz batek ekaitz izateko

nire hitzen beharrik ez daukala

ulertu nuenean.

Azkenik, heriotzaren bila abiatu nintzen

laurogeita bost urterekin,

dotore jantzirik, eta pozik:

nire eguna zen.

Baina azken unean mila aldiz hila

nintzela ulertu nuen deblauki:

izatearen eta ez izatearen artean

ez dagoela alde izpirik.

Ez behintzat beldurtzeko adinakorik.

Barrez hasi eta barrez joan nintzen,

jaioberrien negarra egiaz barrealgara

hutsa dela jakin nuen une berean.