ASKE IZATEAREN IKARA

Asko desiratu izan dut

laudatua izatea, loriatua,

kaxkarra nintzela entzuteko aukera xumeenak

izutzen ninduen aldi berean.

Hitz ederren bila ateratzen nintzen orrietara

anonimatora zigortua izateko ikararen itzalak

atzetik jarraitzen zidan bitartean.

Emozioz itxoiten nuen norbaitek balio nuela

eta onena nintzela idatziko zuen orena,

baina dardaraz bizi nuen

beste batek mediokritatea

aurpegiratuko zidan eguna,

iritsi baino askoz lehenagotik ere.

Urte askotan izan nauzue esklabo

lausenguak eskaintzen dizkidazuenok,

gehiegitan izan nauzue mendean

kritika txarrak botatzen dituzuenok.

Aseezina zen nire talentuaren

baieztapen egarria,

eta gozakaitza ukapenak

haragi-bizian urratutako zauria.

Gogor-itxurak egiten nituenean

ahul-ahula nintzen,

baina etsipenaren aurkako indarra

ateratzen jakin nuen nonbaitetik.

Laudoriozko hitzik gabe

eta ahantzezinak zitzaizkidan

erasoetatik landa ere

jarraitu dut idazten,

jarraitu dut kantari.

Inorekin alderatzeari utzi nionean

lortu nuen aske izatea,

eta besteek nitaz zuten ikuspegitik

kanpo atera nintzenean

asetu ninduen —estreinakoz— neure lanak.

Eraikia nuen inoiz deusezten ez den zubia:

bihotz batetik beste bihotz batera

zuzenean doana.