GAZTEA ETA AGUREA

Gaztea osasuntsua da,

beroa, odola bor-bor

zainetan zarrastel,

badu indar bat

harrotasunaren gailurrak

igota ere

ezer gutxira iritsi dela

sentiarazten diona.

Bere azal leunaren eskalan

tatuaturik daramatza

—ikusezin baina zaporetsu—

edertasunaren hitzak:

kresalaren begi lirainak,

lurrinaren eztitan

eta maindireen freskura

goizalbaren eskura.

Haragiaren zauriek

ez dute ikaratzen,

ez baitu ezagutzen oraino

sahatsazalezko bihotzean

eragingo dizkioten ebakiek

ez dutela mugarik

denboran.

Baina berak ez daki

bere ahalmenaren berri

eta ezin asmatu du

zoriona non bilatu,

jeloskor, konplexuz beterik

susmotxarpean mustulpika

eztanda arriskutsuen alartzean

egiten du lo

ilargien txotxongilo.

Zaharrak, aldiz,

ez du etxe hurbiletik

asko urrundu nahi izaten,

esku irmoz oratzen dio

txoko ezagunaren karelari;

aspaldi jakin baitzuen

—inoiz ez ahanzteko moduan—

ahula dela haren hezurdura,

irudimena soilik

duela indartsu.

Badaki, baita ere,

gizakiak bere izuak

agertzen diren lekurantz

abiatu behar duela,

baina beti aukera ezagunen alde

egiten ohituta

ez da ausartzen ahal

irudimenak agintzen dizkion

paradisuetarantz.

Eta gorputzari

—laster gorpu izanen denari—

lotuta bizi da,

inoiz askatasuna

ezagutu ez dutenen

—eta literaturak maiz

jakinduriatzat izan duen—

etsipen basati baten

zamapean makurtuta.

Batek ez dakienaren

eta bestea ausartzen ez denaren

zirkuluak osatutako hesian

lerratzen da

—motel, oso motel—

gizateriaren ibilbide etsia.