Poesia kaiera
Idaztea
Mocenigo jauregian bakarrik bizi zelarik
Lord Byron-ek sala handiak erabiltzen zituen
Bakardadea ikusteko mirailik mirail
Bai eta ateen ederra ere inor ez igarotzean
Isilaren itsas hotsak aditzen zituen
Eta urratsen oihartzun galdua urrutiko korridore batean
Zoru leunduaren distira garbia maite zuen
Eta sabai gora itzal-kiribilekoak
Eta eserleku bakarrean jesartzen zen arren
Aulkiak hutsik ikusten zituen pozarren
Bistan da inork ez duela hain bizi-eremu handia behar
Baina idazteak bakarraldiak eta desertuak eskatzen ditu
Eta beste gauza baten itxuran itxuratzen diren gauzak
Irudika dezakegu mahaian jesarrita
Irudika lepo altu tapitua
Alkandora zuria zabalik
Paperaren zuria idatziaren aramuak
Eta kandelaren argia —margolan batzuetan nola—
Adiaren bahituraren abioa
A escrita
No Palácio Mocenigo onde viveu sozinho / Lord Byron usava as grandes salas / Para ver a solidão espelho por espelho / E a beleza das portas quando ninguém passava // Escutava os rumores marinhos do silêncio / E o eco perdido de passos num corredor longínquo / Amava o liso brilhar do chão polido / E os tectos altos onde se enrolam as sombras / E embora se sentasse numa só cadeira / Gostava de olhar vazias as cadeiras // Sem dúvida ninguém precisa de tanto espaço vital / Mas a escrita exige solidões e desertos / E coisas que se vêem como quem vê outra coisa // Podemos imaginá-lo sentado à sua mesa / Imaginar o alto pescoço espesso / A camisa aberta e branca / O branco do papel as aranhas da escrita / E a luz da vela — como em certos quadros — / Tomando tudo atento