Poesia kaiera
Jainkoen ilunabarra
Izuzko irri bat erne zen Egeoko uharteetan
Homerok bioleta lorarazi zuen itsaso gainean
Kurosak urrats bat egin zuen aitzina batto
Atenaren zurbiltasunak diz-diz egin zuen egunez
Orduan jainkoen argiak azpiratu zituen munstroak tenpluetako frontoietan
Eta persiarrek gibelera egin zuten beren inperioaren barren-barrenera
Garaitza ospatu genuen: ilunpea
Erakusgai jarri eta sakrifikatu genuen patio zuri zabaletan
Koruaren garrasi erlatsak araztu zuen hiria
Izurdeek bezala bozkario lasterrak
Inguratzen zituen ontziak
Gorputza biluzik geneukan aurkitua baitzuen
Bere neurri zehatza
Asmatu genituen: Sunion-eko zutabeak argiari atxikirik
Mundua gero eta gureagoa zen egunetik egunera
Baina hara non itzali egin ziren
Antzinako jainkoak gauzen barneko eguzkia
Hara non gauzetatik banatzen gaituen hutsartea zabaldu zen
Absentziarekin haluzinaturik absentziarekin mozkorrik
Eta Sibilak erantzun zien Julianoren mandatariei:
“Zoazte, eta esan erregeari jauregi ederra eraitsirik dagoela hautsirik
Phebok jadanik ez dauka etxolarik ez ereinotz profetikorik ez iturri kantaririk
Ur hiztuna isildu egin da”
Crepúsculo dos deuses
Um sorriso de espanto brotou nas ilhas do Egeu / E Homero fez florir o roxo sobre o mar / O Kouros avançou um passo exactamente / A palidez de Athena cintilou no dia // Então a claridade dos deuses venceu os monstros nos frontões de todos os templos / E para o fundo do seu império recuaram os Persas // Celebrámos a vitória: a treva / Foi exposta e sacrificada em grandes pátios brancos / O grito rouco do coro purificou a cidade // Como golfinhos a alegria rápida / Rodeava os navios / O nosso corpo estava nu porque encontrara / A sua medida exacta / Inventámos: as colunas de Sunion imanentes à luz / O mundo era mais nosso cada dia // Mas eis que se apagaram / Os antigos deuses sol interior das coisas / Eis que se abriu o vazio que nos separa das coisas / Somos alucinados pela ausência bebidos pela ausência / E aos mensageiros de Juliano a Sibila respondeu: // “Ide dizer ao rei que o belo palácio jaz por terra quebrado / Phebo já não tem cabana nem loureiro profétieo nem fonte melodiosa / A água que fala calou-se”