Poesia kaiera
Paisaia
Hegazti ustekabekoak igarotzen ziren airean,
Usain sakon eta mikatza zuen lurrak,
Eta urrun itsaso zabalaren zaldi-lasterrak
Bere adatsak astintzen zituen harean.
Zerua urdina zen, landa berdea, lurra iluna,
Zuhaitzen haragia zen malgu eta zurruna,
Baziren erretxinaren odol-tantoak
Eta argia gainazpikatzen zuten hostoak.
Baziren ibili moteleko bideak,
Esku sakonak zituen haizeak,
Bazen deiadar argi eta libre bat
Espazioei ihes egindako hegoarena.
Baziren pinudiak zerua han pausatzeko,
Bazen pisua bazen kolorea zer bakoitzeko,
Haren gelditasuna, sekretuan bizia zuena,
Eta haren baiezko hasperena.
Baziren itsaso zabalaren egia eta kalipua,
Zeinaren ahotsa, haustean, goratzen baita,
Bazen hondartzen argia eta fingabeko itzulera
Non haizea zuzen baitzebilen tarrapata.
Paisagem
Passavam pelo ar aves repentinas, / O cheiro da terra era fundo e amargo, / E ao longe as cavalgadas do mar largo / Sacudiam na areia as suas crinas. // Era o céu azul, o campo verde, a terra escura, / Era a carne das árvores elástica e dura, / Eram as gotas de sangue da resina / E as folhas em que a luz se descombina. // Eram os caminhos num ir lento, / Eram as mãos profundas do vento / Era o livre e luminoso chamamento / Da asa dos espaços fugitiva. // Eram os pinheirais onde o céu poisa, / Era o peso e era a cor de cada coisa, / A sua quietude, secretamente viva, / E a sua exalação afirmativa. // Era a verdade e a força do mar largo, / Cuja voz, quando se quebra, sobe, / Era o regresso sem fim e a claridade / Das praias onde a direito o vento corre.