Poesia kaiera
Poesia kaiera
Sophia de Mello
itzulpena: Iñigo Roque
2015, poesia
64 orrialde
978-84-92468-67-6
Sophia de Mello
1919-2004
 
 

 

Minotauroa

 

Kretan

Minotauroaren erresuman

Itsasoan bainatu nintzen

 

Bada dantza zalu bat zezen baten aurrean dantzatzen dena

Egunaren antzinateko gaztaroan

 

Ezein drogak ez ninduen horditu ez ostendu ez babestu

Retsina baizik ez nuen edan jainkoei zegokien partea lurrera isuriz

 

Kretan

Lorez apaindu nintzen eta belarren mingots bizia murtxikatu nuen

Guztiz esna lurra komekatzeko

Kretan

Zoruari musu eman nion Ulisesek bezala

Ibili nintzen argi biluziaren pean

 

Neu ere suntsiturik nengoen hiri eraitsia

Inork berreraiki gabea bezala

Halere nire patio hutsetako eguzkitan

Furia nagusi da ukigabe

Eta nirekin batera itsaso barrura sartzen da

Zeren begiak zabalik pulunpatzen direnen arraza horretakoa naiz

Leizea harriz harri anemonaz anemona lorez lore miatzen duten horietakoa

 

Eta Kretako itsasoa barrutik urdina da dena

Bezperako bozkarioaren opagai miragarria

Minotauro goibelaren nabigazioen eremua

 

Pinturak uhinak zutabeak eta ordokiak

Kretan

Guztiz esna zeharkatu nuen eguna

Eta jauregi ozar eta gorrietan barrena ibili nintzen

Ondoz ondoko jauregi latzetan

Non ilunpe xuxurlatuaren arnasotsa eraikitzen baita

Eta ilunantz izugarriaren betsein erdi urdinek zelatatzen baikaituzte

Egunari atxikirik...

Borrokazko eta aurkaritzazko jauregi dualean ibili nintzen

Non lirioen printzeak bere goizeko keinuak eraikitzen baititu

 

Ezein drogak ez ninduen horditu ez ostendu ez babestu

Uhinean enekin dantzatzen den Dioniso ez da ezein merkatu beltzetan saltzen

 

Aitzitik harakoen lore bat legez hazten da, beren izatea etengabe

bilatzen eta galtzen duten banatzen eta batzen zaien horiena

Eta hori da izatearen dantza

 

Kretan

Hiri minostarreko adreiluzko murruak

Algaz nahasiriko lokatzez eginak dira

Eta nire itzalaren gibelera biratu nintzenean

Ikusi nuen urdina zela sorbalda ukitzen zidan eguzkia

 

Kretan Minotauroaren erresuman uhina zeharkatu nuen

Begiak zabalik guztiz esna

Drogarik gabe eta edaberik gabe

Gauzen handientzaren aurrean edandako ardoa edanda bakarrik...

Zeren arraza horretakoa naiz labirintoa korritzean

Hitzaren lerroaren haria egundo galtzen ez duten horietakoa

 

O Minotauro

Em Creta / Onde o Minotauro reina / Banhei-me no mar // Há uma rápida dança que se dança em frente de um toiro / Na antiquíssima juventude do dia / Nenhuma droga me embriagou me escondeu me protegeu / Só bebi retsina tendo derramado na terra a parte que pertence aos deuses // De Creta / Enfeitei-me de flores e mastiguei o amargo vivo das ervas / Para inteiramente acordada comungar a terra / De Creta / Beijei o chão como Ulisses / Caminhei na luz nua // Devastada era eu própria como a cidade em ruína / Que ninguém reconstruiu / Mas no sol dos meus pátios vazios / A fúria reina intacta / E penetra comigo no interior do mar / Porque pertenço à raça daqueles que mergulham de olhos abertos / E reconhecem o abismo pedra a pedra anémona a anémona flor a flor / E o mar de Creta por dentro é todo azul / Oferenda incrível de primordial alegria / Onde o sombrio Minotauro navega // Pinturas ondas colunas e planícies / Em Creta / Inteiramente acordada atravessei o dia / E caminhei no interior dos palácios veementes e vermelhos / palácios sucessivos e roucos / Onde se ergue o respirar da sussurrada treva / E nos fitam pupilas semi-azuis de penumbra e terror / Imanentes ao dia – / Caminhei no palácio dual de combate e confronto / Onde o Príncipe dos Lírios ergue os seus gestos matinais // nenhuma droga me embriagou me escondeu me protegeu / O Dionysos que dança comigo na vaga não se vende em nenhum mercado negro / Mas cresce como flor daqueles cujo ser / Sem cessar se busca e se perde e se desune e se reúne / E esta é a dança do ser // Em Creta / Os muros de tijolo da cidade minóica / São feitos com barro amassado com algas / E quando me virei para trás da minha sombra / Vi que era azul o sol que tocava o meu ombro // Em Creta onde o Minotauro reina atravessei e vaga / De olhos abertos inteiramente acordada / Sem drogas e sem filtro / Só vinho bebido em frente da solenidade das coisas – / Porque pertenço à raça daqueles que percorrem o labirinto, / Sem jamais perderem o fio de linho da palavra