Poesia kaiera
Poesia kaiera
Sophia de Mello
itzulpena: Iñigo Roque
2015, poesia
64 orrialde
978-84-92468-67-6
Sophia de Mello
1919-2004
 
 

 

Medea

(Ovidiorenetik egokitua)

 

Hirutan jira, hirutan asetzen ditu

Bere ile arinak iturriko urez,

Hirutan aldarri, hirutan bihurrika

Eta dio: “Gaua, nire sekretuei leial zaren hori,

Ilargi eta argizagiak, egun-argiaren ostean

Itzal isila argiztatzen duzuenak,

Hekate hirukuna, beti sokorritzen nauzuna

Nire keinuen haria adi gidatuz,

Basoetako jainkoak, infernuetako jainkoak,

Nigan barrendu dadila zuen indarra

Zeren zuen laguntzaz gai naiz

Ibaiak beren ertz izuetatik

Lasterka itzularazteko beren iturrietara.

Gai naiz barea itsasoetara hedatzeko

Edo haiek bitsez eta olatu sakonez betetzeko,

Gai naiz haizeei niregana deitzeko, gai naiz

Haiek lauoinka jaurtitzeko espazioetara.

Nik esandako hitzek eta keinuek,

Berbaroaren inguruan nik atonduek,

Urruneko zuhaitzak bihurritzen dituzte eta gizakiak

Haien oihartzunean sarraskitzen eta hiltzen dira.

Gai naiz animaliak tormentuz betetzeko,

Lurrari kantarazteko, mendiak

Kordokarazteko eta harkaitzak lorarazteko”.

 

Medeia (adaptado de Ovidio)

Três vezes roda, três vezes inunda / Na água da fonte os seus cabelos leves, / Três vezes grita, três vezes se curva / E diz: “Noite fiel aos meus segredos, / Lua e astros que após o dia claro / Iluminais a sombra silenciosa, / Tripla Hecate que sempre me socorres / Guiando atenta o fio dos meus gestos, / Deuses dos bosques, deuses infernais / Que em mim penetre a vossa força, pois / Ajudada por vós posso fazer / Que os rios entre as margens espantadas / Voltem correndo até às suas fontes. / Posso espalhar a calma sobre os mares / Ou enchê-los de espuma e fundas ondas, / Posso chamar a mim os ventos, posso / Largá-los cavalgando nos espaços. / As palavras que digo e cada gesto / Que em redor do seu som no ar disponho / Torcem longínquas árvores e os homens / Despedaçam-se e morrem no seu eco. / Posso encher de tormento os animais, / Fazer que a terra cante, que as montanhas / Tremam e que floresçam os penedos.”