Medea
(Ovidiorenetik egokitua)
Hirutan jira, hirutan asetzen ditu
Bere ile arinak iturriko urez,
Hirutan aldarri, hirutan bihurrika
Eta dio: “Gaua, nire sekretuei leial zaren hori,
Ilargi eta argizagiak, egun-argiaren ostean
Itzal isila argiztatzen duzuenak,
Hekate hirukuna, beti sokorritzen nauzuna
Nire keinuen haria adi gidatuz,
Basoetako jainkoak, infernuetako jainkoak,
Nigan barrendu dadila zuen indarra
Zeren zuen laguntzaz gai naiz
Ibaiak beren ertz izuetatik
Lasterka itzularazteko beren iturrietara.
Gai naiz barea itsasoetara hedatzeko
Edo haiek bitsez eta olatu sakonez betetzeko,
Gai naiz haizeei niregana deitzeko, gai naiz
Haiek lauoinka jaurtitzeko espazioetara.
Nik esandako hitzek eta keinuek,
Berbaroaren inguruan nik atonduek,
Urruneko zuhaitzak bihurritzen dituzte eta gizakiak
Haien oihartzunean sarraskitzen eta hiltzen dira.
Gai naiz animaliak tormentuz betetzeko,
Lurrari kantarazteko, mendiak
Kordokarazteko eta harkaitzak lorarazteko”.
Medeia (adaptado de Ovidio)
Três vezes roda, três vezes inunda / Na água da fonte os seus cabelos leves, / Três vezes grita, três vezes se curva / E diz: “Noite fiel aos meus segredos, / Lua e astros que após o dia claro / Iluminais a sombra silenciosa, / Tripla Hecate que sempre me socorres / Guiando atenta o fio dos meus gestos, / Deuses dos bosques, deuses infernais / Que em mim penetre a vossa força, pois / Ajudada por vós posso fazer / Que os rios entre as margens espantadas / Voltem correndo até às suas fontes. / Posso espalhar a calma sobre os mares / Ou enchê-los de espuma e fundas ondas, / Posso chamar a mim os ventos, posso / Largá-los cavalgando nos espaços. / As palavras que digo e cada gesto / Que em redor do seu som no ar disponho / Torcem longínquas árvores e os homens / Despedaçam-se e morrem no seu eco. / Posso encher de tormento os animais, / Fazer que a terra cante, que as montanhas / Tremam e que floresçam os penedos.”