Poesia kaiera
Poesia kaiera
Sophia de Mello
itzulpena: Iñigo Roque
2015, poesia
64 orrialde
978-84-92468-67-6
Sophia de Mello
1919-2004
 
 

 

Epidauro

 

Kardulatza egunaren argitan loratzen da. Egunaren eztian pikua da zabaltzen. Horra kanpoko lurraldea non guztia:

 

                     argira ekarria baita

                     argiaren askatasunera ekarria

                     argiaren izu-ikarara ekarria

 

      Hor nauzu eguzkiz eta isiltasunez jantzia. Minotauroa eta jauregia birrintzeko egin dut garrasi. Minotauroaren itzal urdina birrintzeko egin dut garrasi. Aseezina baita. Egunetik egunera gure bizitzako urteak jaten ditu. Gure egunen sakrifizio odoltsua edaten du. Gure ogiaren zaporea gure itsas bozkarioa jaten ditu. Izan liteke olagarro baten tankera hartzea Knososko ontzietan bezala. Orduan esango du bera itsasoko leizea eta errealaren ugaritasuna dela. Orduan esango du bikuna dela. Harri bihur daitekeela harriarekin alga algarekin. Tolestu daitekeela destolestu daitekeela. Bere besoek inguratzen dutela. Zirkularra dela. Haatik banpez ikusiko duzu gizaki bat dela, bere barnean zezen baten indarkeria dakarrena.

 

      Hemen Epidauroko goizean soilik izan ahalko zara libratua. Hemen aireak aurpegia ukitzen dizu zu ezagutzeko eta argiaren eztitasuna hilezkorra begitantzen zaizu. Zure ahotsak bakarrik igoko ditu harri zurbilezko eskailerak. Eta zure bila itzuliko da silaben teoria ordenatua: silabak, baretasunaren ekarle zintzoak.

 

Epidauro

O cardo floresce na claridade do dia. Na doçura do dia se abre o figo. Eis o país do exterior onde cada coisa é: / trazida à luz / trazida à liberdade da luz / trazida ao espanto da luz / Eis-me vestida de sol e de silêncio. Gritei para destruir o Minotauro e o palácio. Gritei para destruir a sombra azul do Minotauro. Porque ele é insaciável. Ele comedia após dia os anos da nossa vida. Bebe o sacrifício sangrento dos nossos dias. Come o sabor do nosso pão a nossa alegria do mar. Pode ser que tome a forma de um polvo como nos vasos de Cnossos. Então dirá que é o abismo do mar e a multiplicidade do real. Então dirá que é duplo. Que pode tomar-se pedra com a pedra alga com a alga. Que pode dobrar-se que pode desdobrar-se. Que os seus braços rodeiam. Que é circular. Mas de súbito verás que é um homem que traz em si próprio a violência do toiro. / Só poderás ser liberta aqui na manhã d’Epidauro. Onde o ar toca o teu rosto para te reconhecer e a doçura da luz te parece imortal. A tua voz subirá sozinha as escadas de pedra pálida. E ao teu encontro regressará a teoria ordenada das sílabas — portadoras limpas da serenidade.