GAILURTUOK

        Bagenituen basoak, ez ginen basodunak izan, bagenituen mendiak, ez ginen mendidunak izan, bagenituen zugatzak errexalak zuhamuak haretxak, ez ginen zugaztunak edo haretxadunak izan. Gure izenak hizkuntzaren kontzientzia handi bat suposatzen du. Euskaradunak izan ginen, euskaldunak, gure multzoan hizkuntza zelako geneukan baliorik handiena, inguru eta tratabide amankomun bat ematen ziguna, geurea ez beste inorena.

        Eta Tovar irakasleak latina aipatzen du, sanskritoa, zelta, alemana, islandiera: farstus, bhrstis, barr, barsch, burst... denek gailur, handi, harro, erpin daukate adiera.

        Harroak. Zeren harrotasuna, guk?

        Hizkuntzarena, zerena bestela! Euskaldun izatearena.

        Barskunes esan zioten talde hura euskalduna zen, eta euskalduna esaten zion bere buruari, Autrigones taldeak bezala, bestek Karistios edo Akitanos esaten zieten taldeek zeukaten gentilizio berean. Ez genuen izen hori hartu, eman egin ziguten.

        Ez genuen hartu, bestek eman zigun bere hizkuntzan, eta berean geratu zen, gurean geneukana ordeztu ahal izan gabe.