THOMAS WOOLFEK
JOXEAN AGIRREREN HILETAN
( a )
Estibaliz Urrestillarendako
Eguzki dago neguko arratsalde goxoan,
eliza atariko platanerren artean
dago jendea segizioari espera,
inora ezinik, keinua harri;
karriken artean oinaze lorratzak utziz
aitzina doa bizitza inor sekula hil ez bailitzen;
eta kantari ari dira haurrak plazan:
sagarra-manzana, ikatza-carbon
mujer-andria, hombre-gizon.
Hiltzea oroimenean gordetzea da
eta desagertu etorkizunarekin bakeak eginez.
«Askotan» -esan du apaizak-
«bihar diogu, planak egiten ditugu
eta horretantxe gelditzen dira:
plan». Hautsa darabil haizeak firin-faran
eta kantari ari dira haurrak errainutan:
haizea-viento, sol-eguzki
nieve-elurra, piedra-harri.
Elizako ilunpeek hartu gaituzte.
Aurrean datzan zerraldo horrek
amodioaren legeak hautsi ditu
eta dolorearen zergatirik gabeko zergati
ezkutatu da ezerezaren malkortegian behera.
Non hustuko dugu oinaze hau guztia?
Bada kontsola gaitzakeen kantarik?:
txoria-pajaro, xoxoa-tordo
amodio-maitasun, arbola-arbol.
bizi artean gutun entregatugabeak gara
eta, hala ere, bizitzak tema eskatzen du,
hiltzea, ordea, abandonatzea da.
Ausaz baina halabeharrez dugu zain
edozein karreteratan, edozein ohantzetan
edozein izkinatan, desorduz beti,
haurrak kantari ari diren bitartean:
mendia-monte, adiskide-lagun
bizitza-vida, sino-patu.
Erritual honek ez gaitu salbatuko
baina beldurra uxa dezake, behintzat,
eta hala ere, gaixotasuna
hiltzeko modua baino ez da,
bizitzeko halabeharraren aukera bat.
leiho goretatik dir-dir dagi eguzkiak,
eta aitzina doa bizitza inor sekula ez bailitzen hil:
gaixo-enfermo, mina-dolor
sombra-itzala, muerte-heriotz. © Juanjo Olasagarre