JOXERRA AGIRREK
GOIZALBA KANTA
( a )
Goizalbarekin heldu da,
gela, argiaren distantziak utzi,
eta ilunpeen mineraltasunean barneratuko da;
joan eginen naiz desorduko bidaian gisa,
gorputza dardaraz uzkurrik,
gauzak ahots soilik diren oren horretan..
Eta aitzina jarraituko du bizitzak
inor sekula ez bailitzen hil.
Hiesa dut. Laborria ematen du
ez pentsatzeak, ez ikusteak, ez aditzeak.
Ez izan eta ahanzturaren batera itzuli
jazogabeko ideia herratua legez.
Armairuak, oheak, liburuek
beste norbaitendako jarraituko dute
hemen. Erabil ditzakezu -esanen diote-
baina Emausera eramanen ditu,
bada ez bada ere, gal dezaten
bizitza bat zenaren zolda,
itzal ziurraren bat-bateko etorrera
atzentzeko usteaz. Ezerezaren almoneda.
Goizalba da. Ahots batzartuen bilera
nintzen nerau hura iraungiz doa
argi ttintta hila zurbildu ahala.
Ez aditu, ez pentsatu, ez izan
eta ahanzturaren bat izan ezinbestean.
Erauntsiaren harrabotsa, elurra,
laborria, idolaz, bizitako oro lurmentzen.
Bake izoztu bat, hustasun hotzaren manerara.
Hemen da, hemen da. Eta lorautsa bezala
pausatuko da altzarien gainean isiltasuna. © Juanjo Olasagarre