TXEMA KORTESEK
IGANDEAN
IKUSITAKOARI BURUZ
( m )
Gorroto ditut, gorroto diren piloa.
Gorroto igande arratsaldeetan karrika
zabaletan barna paseatzen direnean.
Gorroto soinean daramaten jantzia
bezain ongi heldu zaielako naturaltasuna:
gizonak, beren usteko, zerbaiten errege, esporrez;
emakumeak, beren buruaren printzesa merke, Zaraz.
Hara zein pozik diruditen bizitzarekin!
Beste arratsalde batez, bederen, ohartzea atzendurik
taldexkatan biltzen dira, ausaz lez, akazien babesera,
eguraldiaz mintzo, jaiotzez, joandakoez.
Bizitza narrasa baino jasoagoko zerbaiten erdigune
direlako segurtasunez, zerbait miragarriren, akaso:
Jainkoaren erabaki guztiz ahaldun baten partaide
edo hasteke den abentura odoltsu baten protagonista,
arrazoigintzaren jirabiretan berezko ardatz, beti.
Begiak laztan seme-alaba jostariei hots egin
eta beren baitako aratzenaren haragitzea direlako ustez,
elkarri aurkezten dizkiote, porrotaren zantzua
hezi eta zentzatu duteneko froga ukaezina,
neskatoaren nini inozenteetako ilunpe arrastoei itsu,
mutikoaren keinu nabarmenegietan
salatutako oinaze itoari entzungor.
Eguzkia estali eta, une batez, haizea altxatzean,
jaka lisatzekoa egin dute emakumeek, buru soildua gizonek,
izuaren kontrako sorginkeriak; harridura bisaietan
zoriontsu izateko asmo irmoagoa aitortu diote elkarri,
zoriontsu izateko asmo, itxuraz, irmoagoa...
Eta barreiatu eginen dira lelo gabeko manifestazioa bezala,
astelehenaren antsiaz, haien egiak lako etxeetarantz.
Eta honezkero nire burua behartu beharra dut
gorroto nituela gogoratzera, tupentaka ikasi baitut
-haiek ez bezala-
zoriontasuna burges doilor heterosexualek
ezarritako diktadura demokratikoa dela.
Eta hala ere gorrotoa urtu eta tristurak hartu nau,
ni ere diktadura horretako lege ezinezkora errenditurik. © Juanjo Olasagarre