ANA YOLDIK
NDUBILE SENARRARI
PARRANDAREN ONDOREN
ETXERA AILEGATUTAKOAN
( c, k )
Hau ezkontza da esan didazu
gau luze honetan zehar,
eta hona zu komunean
eserita, ni lababo aurrean
zutik, hortzak garbitzen biok
ala biok. Uraren txor-txorra.
Kulturak, hizkuntzak, exilioak,
odolaren mintzo desertuak ditugu tartean.
So eginen bazenit sikiera!
Ailitz keinu bat nondik hasi!
Abegikortasun aztarna bat,
baina ez... arrotz gatzaizkio elkarri,
bizitako bera konpartitzera
kondenaturiko bidaiari bi
egunerokoaren erdian. Goizeko seiak
dio denborak. Orratzak eta alkohola
zainetan lauhazka dio bizitzak,
ohiturak edo, nahi baduzu, balizko
gure elkar hark. Elkar!
Ailedi atzera denbora!
Argitzen ari du baina ez guretako.
Eta arrotz bi bezala oheratuko gara,
bakoitza bere izkinan, ukitzeak
gure ezkutuak urra ditzan beldur,
bakoitza berean, binaka ezinean,
panpina zikin hautsi baten moduan
gure arteko hau. Neke ordua da,
etsita eginen dugu lo, nahigabez,
bigarren eskuko gorroto merkea
burukotako, bi izatearen doilorkeriak
bikoiztuz, morrontzak, exkaxkeriak.
Argitu ote du zauden tokian?
Egin didazu so azkenean
mespretxuz baina, ezagutzen dena
bakarrik mespretxa daiteke horrela,
arretaz, artez, itsu.
Urrutitik dagi zaunka bihotzak.
Eta hementxe gautza
bakoitza zenbait alde, ohantze
banandutan aldameneko:
so close, so far, haatik.
Egin dezagula lo, bederen!
Amodioak, goiztiriko abrigo,
gure arteko honen edade honetan,
biharko beharko du, biharko.
Oraintxeko hau ezkontza da, ezkontza:
egunero berretsi beharreko dibortzioa. © Juanjo Olasagarre