GAZTAINONDO BATI
SEKULA IDATZIKO
EZ LIOKEEN POETA

 

 

Kritikari batek behin esan zuen:

“Ez dut imajinatzen poeta hau

gaztainondo bati poema bat idazten”.

Arrazoi zuen, bururatzea ere.

 

Oso bakarrik sentitu nintzen igande hartan.

 

Bizitzan aurrera, jardunaldi, sinposium,

errezitaletan, topatu nituen

gaztainondo bati sekula poemarik

idatziko ez lioketen poeta gehiago.

 

Ez nintzen jada bakarra.

Ziurrago nengoen neure buruaz.

 

Norbait ezagutu orduko galdetzen nion:

“Idatziko zenioke zuk poema bat

gaztainondo bati?”.

 

“Ez, prefosta!”.

 

Baietz erantzutekotan, edatekoa ordaindu ere gabe

ihes egiten nion ziztuan ondotik.

 

Bai, fanatiko bihurtzen gara urteekin.

Maniaz beteak. Sufriezinak.

Fundamentalista hutsak.

 

Oheratu nintzen orgasmoaren gorenean

haizeak astindutako urkiak ziruditen emakumeekin;

larrua jo zidaten brankako maskaroien traza

zuten poeta bular beteek,

eta, haien hankartean bazkatzen nintzelarik,

galdetzen nien:

“Idatziko zenioke zuk gaztainondo bati?”.

“Ez, ez, baina segi, ez gelditu orain”.

 

Lelo bat da: “Ez gelditu orain”.

 

Ez dugu esaten:

“Trikuak ematen dituzun habe zut”.

Ez dugu esaten:

“Oinez orbel erori, hatzaz fruitu eme irudi”.

Ez dugu esaten:

“Zaude lurrera bezain zerura sustraiturik”.

Ez dugu esaten:

“Gaztainondo, hago geure etzanaren zain

                              ohe edo oholetan”.

 

Gaztainondo bati poema bat idatzi, guk?

Faborez, lehenago hil.

 

Interesgarri gerta dakiokeen orori gaztigua:

gero eta gehiago gara,

eta ez diogu sekula idatziko poema bat

gaztainondo bati.