ZOOM OUT

 

 

Apalak jarreran,

harroak keinuan,

konbentzitzen zailak eta

engainatzen errazak,

langileak, nobleak,

hitz gutxikoak

—baina hitzekoak—,

burugogorrak,

salbaiak ez izan arren

hala garela ukatzen

nekerik hartuko ez dugunak;

barojazale bakartien lurra gurea,

garaiz erretiratzen diren

futbol atezainena

(defentsa on bat, derrota dotore bat).

Leialagoak gara usteak plazaratzen

sentimenduak adierazten baino;

puritano deklaratu gabeak,

xuhurrak sexuan,

eskuzabalak organoen dohaintzan

—giltzurrunen post mortem erotismoan

sinesten dugu, apika—.

Gutxi izan asko izan,

lotsatzen gara

bankuan dugun diruaz.

Oteizaren itzalean hozberatuak,

edale sendoak

(sendo baino

sentimentalagoak),

jainko-voyeurren asmatzaile

zelatatuak-izan-zale,

ezin bizi

mendi puntatik gure etxeak

eta adikzioak

seinalatzean puztu gabe…

Katastrofeei deitu eta haiek besarkatzeko irrikaz:

“Zer-egin-behar-da?”,

mahukak biltzeko beti prest,

burua etzi, gorputza hemen;

hizkuntza da

gure Akilesen orpoan ezten.

Txotxa kupela baino handiagoa.

Eztena gorputza baino sakonagoa.

Herri ttipiegia hau,

etsipena zokoratu ondoren

hura zokoan ezkutatzeko

(zokotik zokoko

zoko guztiak

ikusten baitira, erne!).

Melankoliko guztiak legez

jonki ikonikoak:

heroina

poesia

borroka armatua

feminismoa

adimen artifiziala,

edozertara katigatzeko

prest gatoz etxetik, barren;

beti zerotik hasten ibiltzeak

mantentzen gaitu

hil arte

gazte;

lurrik ez oinen pean,

firmamentua hatz artean:

intxaurra intxaurrarekin

apurtzean nola,

zeruaren kontra

kraskatzen dugu zerua,

ezinen zirrikitu ezinezkoen bila:

sumendian lore,

lore artean zantar,

nolaz eta

haritz kimu bat

txertatuta

daramagun

harkaitzean.